در مقدّمه مترجمان ادعا شده كه در اين ترجمه، گوياترين واژه ها برگزيده شده و از دقّت و وسواسى كه لازمه تحقيق و ترجمه است، فروگذار نشده و احياناً بنا به ضرورت، به كتاب هاى لغت و شروح احاديثْ مراجعه گرديده و با جدّ و جهد تمام، لغات سهل و آسان و رسا مورد استفاده قرار گرفته تا خوانندگان عزيز به بهترين و آسان ترين راه ممكن به معانى احاديث واقف گردند.
قبل از پرداختن به بررسى ترجمه، متذكر مى شويم كه اين كتاب، پيشتر به خامه سيد عبدالحسين رضايى نيشابورى ترجمه شده و جلد اوّل آن در سال 1364ش، به وسيله انتشارات طوس به چاپ رسيده است، كه نسبت صحّت آن ترجمه با ترجمه اخير عموم و خصوص من وجه است، و پرداختن به آن پس از گذشت سال ها از نشر، ضرورى به نظر نمى رسد. ۱
بررسى آنچه كه جناب هوشمند، نام تحقيق بر آن نهاده اند نيز مجالى ديگر مى طلبد و البته از خلال همين مقاله نيز مى توان به ميزان صحّت اطلاق عنوان مزبور بر كار ايشان پى برد.
گفتنى است كه مؤسسه آل البيت نيز تحقيق اين كتاب را در دستور كار خود قرار داده است، كه در ادامه سلسله مصادر بحارالأنوار به چاپ خواهد رسيد.
اوّلين نكته اى كه در مواجهه با ترجمه مشكوة الأنوار به چشم مى خورد، آن است كه به جاى نام مؤلّف، نام پدر وى را بر روى جلد كتاب، عطف آن و صفحه اوّل و دوم آمده و كتاب به حسن بن فضل بن حسن طبرسى نسبت داده شده است. اين در حالى است كه در مقدمه، نام صحيح مؤلّف ذكر گرديده است. ديگر، آنكه پنج صفحه از مقدمه كتاب به «مختصرى از احوالات مؤلّف» اختصاص يافته، ولى در آن صفحات، تنها به نقل اقوالى درباره كتاب بسنده شده و اشاره اى به زندگى مؤلف و حتى سال تولد و وفات او نشده است.
ترجمه كتاب، على رغم نفاست و زيبايى چاپ - كه هر بيننده اى را به خود جذب مى كند، متأسفانه، به قدرى ناپيراسته است كه اعتبار كتاب را مخدوش مى سازد.
آنچه در پى مى آيد، بخشى از ايراداهاييى است كه به نظر راقم اين سطور بر كتابْ وارد است:
1.تنها به عنوان نمونه، ذكر حديثى كه در صفحه آخر كتاب ترجمه شده، خالى از لطف نيست:
عن أبى عبداللّه(ع) قال: أرْوَحُ الرَوح اليأس عن النّاس؛ از مردم بوى نااميدى بشنو!!!
