1 . مترجمان كتاب مدعى شده اند كه به ترجمه هاى پيشينيان مراجعه نموده و از آنها بهره جسته اند؛ در حالى كه اگر به ترجمه سابق همين كتاب رجوع مى كردند، تا حدّى از اشتباه هاى آنها كاسته مى شد؛ هرچند خود آن ترجمه خالى از اشتباه نيست.
نمونه اى از بهره جويى مترجمان از ترجمه هاى ديگر چنين است:
يحبّون التائب و يعينون المحسن و يستغفرون للمذنب و يدعون للملأ؛ ^۱
توبه كار را دوست دارند، بر ناتوان دلسوزى كنند، مددكار نيكوكاران باشند، براى گنه كار دعا كنند.
چنان كه ملاحظه مى شود، ترجمه با متن، منطبق نيست و پس از مراجعه به مصدر حديث، معلوم مى شود كه اين حديث با تغييراتى در الخصال صدوق(ره) آمده و مترجمان، بدون دقت در تفاوت هاى بين دو نقل، ترجمه جناب سيد احمد فهرى از حديث الخصال را اخذ كرده و آن را ترجمه حديث منقول در مشكوة قرار داده اند. نقل الخصال از حديث چنين است:
يحبّون التائب و يرحمون الضعيف و يعينون المحسن و يستغفرون للمذنب. ^۲
2 . برخى از اشتباه هاى ترجمه، ناشى از تحقيق غير صحيح كتاب است.

نمونه اوّل:

۰.لا ينقطع الشكر من العباد؛ ^۳

شكر بندگان، دائمى و هميشگى است!!
محقّق، حديث را به بحارالأنوار، ج 68، ص 54، ح 86 ارجاع داده است، درحالى كه در بحارالأنوار، صورت كامل حديث به اين صورت ضبط شده است:
لا ينقطع «المزيد من اللّه حتى ينقطع» الشكر من العباد.
جالب اينكه صورت كامل حديث در صفحه 46 نيز تكرار شده و محقق، همان نشانى بحارالأنوار را براى آن ذكر نموده و متوجه نشده كه حديث صفحه 42، صورت ناقص و