خداوند، بنده مؤمنش را به گرفتارى هاى گوناگون گرفتار مى كند؛ همان طور كه اهل خانه، بزرگشان را به سوى غذا دعوت مى كنند!!!
«تعاهد الشى ء» به معناى «تفقّده» ^۱ است و اصلاً نكته زيباى حديث - كه بيانگر فلسفه بلاها و مشكلات براى مؤمنان است - در اين كلمه نهفته است، كه متأسفانه غلط معنا شده است. پس از آن نيز تشبيهى كه در حديث آمده با سه اشتباه در ترجمه، كاملاً بى ربط گرديده؛ چرا كه در تشبيه «كما يتعاهد»، «تعاهد» به معناى «تفقّد» - كه در ابتداى جمله، ابتلاء! معنا شده در وسط جمله، معناى دعوت كردن! پيدا كرده است. ثانياً، جاى فاعل و مفعول آن نيز عوض شده است ؛ در جايى كه أهل البيت، مفعول است نه فاعل و سيّدُهُم، فاعل است نه مفعول. در نهايت، «طُرَف» را كه جمع «طُرفة» (به معناى كلّ شى ء مستحدث عجيب) ^۲ بوده «طَرَف» فارسى پنداشته و گمان شده «بِطُرَف الطعام» همان «به طَرَف و به سوى» فارسى است.
كوتاه سخن آنكه حديث مى فرمايد: خداوند متعال با فرستادن انواع بلا بر بنده مؤمن از او تفقّد و دلجويى مى كند؛ همان طور كه بزرگ خانواده با انواع غذاهاى جديد و نيكو از اهل خانه تفقّد و پذيرايى مى نمايد.

۰.إنّ ملكا لقى رجلاً قائماً على باب دار، فقال له: يا عبد اللّه! ما حاجتك... فقال: ما لى إليه حاجة غير انّى اتعهّده فى اللّه رب العالمين؛ ^۳

... جواب داد: حاجتى ندارم، جز اينكه با او در راه خدا پيمان برادرى بسته ام.
باز هم «تعهّد الشى ء» - كه به معناى تفقّده و تردّد إليه يجدّد العهد به است - ^۴ معنايى بيگانه پيدا كرده است و با «تعاهد» به معناى «تحالف» ^۵ اشتباه شده است.

۰.إسماع الأصمّ مِن غير تَضجّر صدقة هنيئة؛ ^۶