ادامه دهد و دست خود را از دست برادر مؤمنش جدا ننمايد، اجرش از آنكه مصافحه را زودتر رها نمايد، بيشتر است.
در اينجا هم «يلزم» غلط معنا گرديده و «يدع» ترجمه نشده است.

۰.سأل رجل أبا عبداللّه(ع)، عن أجر المؤمنين إذا التقيا و اعتنقا، فقال: إذا اعتنقا غمرتهما الرحمة، فإذا التزما لا يريدان بذلك إلاّ وجهه... قيل لهما: مغفور لكما؛ ^۱

پاداش دو مؤمن كه به هم برسند و با هم معانقه كنند چيست؟ فرمود: هرگاه آنها با هم معانقه كنند، رحمت فراگيرشان شود و در صورتى كه با اين كار خود، فقط رضاى خدا را در نظر داشته باشند، به آن دو گفته مى شود: خداوند شما را رحمت كند.
اگر مترجمان محترم به ترجمه الكافى - كه مصدر اين حديث است - مراجعه مى نمودند، متوجه مى شدند كه «اعتناق»، عملى جدا و داراى پاداشى جداگانه است. و «التزام» نيز عملى غير از «اعتناق» است و اجرى فزون تر دارد؛ البته با شرايطى كه در حديث آمده است. به هر حال، آنها التزام را - كه به معناى به هم چسبيدن پس از معانقه است - ^۲ اصلاً معنا نكرده و پاداش التزام را پاداش ديگرى براى اعتناق پنداشته اند. غفران نيز از رحمت است و رحمت قبلاً در پاداش اعتناق ذكر شده بود. بنابراين، ترجمه مغفور لكما (خدا شما را رحمت كرد) صحيح نيست.

۰.من مقّت نفسه دون مقت الناس... ؛ ^۳

هر كس خودش را بيش از ديگران سرزنش كند.
مقّته، مبالغة في مقته ^۴ و مَقَت، أبغضه أشدّ البغض ^۵ است. پس منظور، شدّت