اصطلاحاتى كه دانش پژوهان بايد پيش از ورود به مباحث اصلى علم درايه با آنها آشنا باشند، تحت عنوان «اصطلاحات درون حديثى» شرح شده است. بعد از آن، شمار ديگرى از اصطلاحات با عنوان «اصطلاحات برون حديثى» در سه بخش مجزا تشريح شده است. در بخش اوّل، چند اصطلاح متداول در كتابهاى رجالى، (مانند صحابه، تابعان و مولى) با عنوان «اصطلاحات شخصى» معنا شده است. در بخش دوم، اصطلاحات مربوط به راههاى دريافت و فراگيرى حديث با عنوان «اصطلاحات تحمّل حديث» شرح شده، و در بخش دوم، چند اصطلاح مربوط به نوع كتابهاى حديثى با عنوان «اصطلاحات كتابشناسى» شناسانده شده است.
فصل سوم. «اقسام خبر» موضوع اين فصل بوده و مشتمل بر چهار مبحث است:
اوّل . تعريف خبر متواتر، شرايط و اقسام آن،
دوم . تعريف خبر واحد، اعتبار آن و اقسام خبر واحد به حسب اختلاف احوال راويان آن،
سوم . تعريف خبر مستفيض،
چهارم . خبر عزيز.
فصل چهارم. «عنوان اعتبار» كه مشتمل بر چهار مبحث است:
اوّل . قراين دالّ بر صحت حديث در نزد قدما،
دوم . اسباب ضعف احاديث مى شوند،
سوم . شرايط پذيرش روايت از راويان، يعنى صفات راويانْ هنگام نقل حديث،
در ادامه همين بحث، برخورد فقها در عمل كردن و يا نكردن به حديث موثق و سير تاريخى آن گزارش شده است.
چهارم . اختلاف علما در حجيت احاديث حَسَن و موثق و حتى صحيحِ اَوسط و اَدنى.
فصل پنجم .ذكر اصطلاحات و اقسامى از حديث كه مشترك بين چهار قسم اصلى (صحيح، حَسَن، موثق و ضعيف) است.
فصل ششم . ذكر اصطلاحات و اقسام حديث ضعيف.
فصل هفتم . اين فصل با عنوان «جرح و تعديل»، مشتمل بر پنج مبحث است:
اول . راه هاى اثبات وثاقت راوى،
دوم . الفاظى كه علماى رجال در تعديل و يا مدح راويان به كار برده اند،
سوم . موارد توثيقات عام(مقابل توثيقات خاص)،