فضلاى معاصر اشتباه فوق را مرتكب شده اند. ^۱
5 . در صفحه 54 در تعريف «مناوله» - كه چهارمين قسم از اقسام تحمل حديث است مى نويسد:
راوى، كتابى را كه به وسيله مؤلف آن تصحيح شده، بگيرد، كه نوعاً با اجازه توأم است.
واژه «ناول» به معناى اعطا و بخشش است. بنابراين، اين قسم از تحمل حديث بايد اين گونه تعريف شود: استاد، كتاب خود را به شاگردش تمليك كند و يا عاريه دهد. ^۲ مؤلف محترم در تعريف اين اصطلاح نه تنها از كتاب هاى لغت استفاده، نكرده بلكه «ناول» را «أخذ» معنا كرده است.
6 . در ص 54 در تعريف كتابت، يعنى پنجمين قسم از اقسام تحمل حديث، آمده است: استاد، روايات درخواستى شاگردش را براى او بنويسد، يا دستور دهد تا براى او بنويسند. علماى دانش درايه درخواست شاگرد را شرط كتابت ندانسته اند و اگر امام معصوم(ع) يا استاد، بدون درخواست، حديثى را براى شخصى بنويسند، به آن هم كتابت گفته مى شود، بلكه كتابت، بيشتر بر همين نوع اطلاق مى شود و اگر به خواهش شاگرد نوشته شده، براى وى ارسال گردد، اغلب به آن مكاتبه گفته مى شود، كه سؤال و جوابهاى حديثى از اين قسم اند. ^۳
7 . در صفحه 55 در تعريف «وجاده» - كه هشتمين قسم از تحمل حديث است - ، آمده است:
اگر كسى كتاب يا نوشته اى از راوى و محدث ديگرى را بيابد، كه او را نديده باشد، ولى اطمينان داشته باشد كه اين احاديث به وسيله او نوشته شده است، نقل حديث از اين كتاب را «وجاده» نامند. راوى در اين صورت مى گويد: «وجدتُ في كتاب فلان».
تعريف فوق، دو ايراد دارد: اول، آنكه به تصريح علماى دانش درايه، نديدن صاحب كتاب