ابوطالب در كتاب امالى، توثيق كتاب و سند آن به مؤلف، اشاره كرده است. همچنين مقدمه سوم از قاضى احمد بن سعدالدين مسورى (1007-1079 ق) است كه از راويان اين كتاب به شمار مى رود. آخرين مقدمه نيز از قاضى جعفر بن احمد بن عبدالسلام سناعى، گردآورنده آن است. در پايان نيز كتاب بغية الطالب فى تراجم رجال أمالى أبى طالب به عنوان ملحق به اين چاپ افزوده شده است. اين ملحق، نوشته شخصيت معاصر زيديه، محمد بن حسن عجرى (ت 1352 ق) است و شامل ترجمه رجالى است كه نام آنها در سند روايات أمالى آمده و به 1050 تن بالغ مى شوند.
از امام ابوطالب تأليفات بسيارى به يادگار مانده كه از ميان آنها علاوه بر كتاب أمالى، تاكنون تعدادى ديگر نيز منتشر شده است كه عبارت اند از: شرح البالغ المدرك و التحرير فى الكشف عن نصوص الأئمة النحارير، هر دو به كوشش محمد يحيى سالم عزّان؛ و الإفادة فى تاريخ أئمة الزيدية (السادة)، يك بار به كوشش محمد يحيى سالم عزّان و بار ديگر به كوشش ابراهيم بن مجدالدين مؤيدى و هادى بن حسن حمزى؛ الدعامة فى الامامة، به كوشش دكتر ناجى حسن كه به اشتباه آن را به صاحب بن عباد نسبت داده و آن را با نام نصرة مذاهب الزيدية و الزيدية دو بار منتشر كرده است.

9. الأذان بحىّ على خير العمل

اين كتاب از جمله آثار حافظ ابوعبدالله عزالدين محمد بن على بن حسن علوى است. وى در سال 367 ق، در كوفه به دنيا آمد. بعدها از محضر مشايخ آن ديار كسب دانش كرد، سپس به بغداد رفت و در فقه و حديث شهرت يافت، تا آنجا كه به وى لقب «مسند كوفه» داده شده است. براى او تأليفات بسيارى شمارش شده كه مهم ترين آنها الجامع الكافى در فقه است كه از مهم ترين كتابهاى فقهى زيديه به شمار مى رود. او در سال 445 ق، ديده از جهان فروبست. ^۱