و سپس تعريف ادب از قول لغويين و ادبا و وجه ارتباط و نسبت ادب با اخلاق را روشن كرده است. البته شواهدى كه نويسنده مى آورد، هر دو زمينه را شامل مى شود.
فصل دوم در بيان ويژگى ادب قرآنى است. نگارنده در توضيح اين مطب مسئله اعجاز بودن قرآن را مطرح ساخته و از اين ديدگاه الگودهى قرآن را از معجزات آن شمرده و آن را بهترين الگوى اخلاقى براى بشر معرفى نموده است. به اعتقاد نويسنده، اگر كتاب خدا اعجاز نبود، اين قدرت رسوخ را در نفس بشرى نداشت. همچنين قرآن قانونى تغييرناپذير است.
فصل سوم در باب آداب و خصال مؤمنان در قرآن است. اين فصل نيز از بخشهايى چون آداب فردى و شخصى، آداب اجتماعى و معاشرتى، بحثى مستقل پيرامون ادب سلام و تحيت، و ادب در برابر پيامبر اسلام (ص) و والدين تشكيل شده است.
نگارنده در اين فصل از احاديث شمارنده خصلتهاى مؤمن استفاده نموده و سپس شرح اين احاديث را از قول بزرگانى چون علامه مجلسى بيان كرده است.
نويسنده در فصل چهارم به معرفى الگوهاى نمونه، مانند انبياى الهى در قرآن كريم، پرداخته و ضمن آوردن مثالهايى از آيات قرآن، ادب انبياى الهى در قرآن كريم را محور اين بحث قرار داده است.
قابل ذكر است كه نويسنده در بيان اين قضايا ملاحظه كليت بحث را نموده و ادب انبيا را از هر دو جنبه فردى و اجتماعى بررسى كرده و در پايان ذكر هر قضيه، اثر رفتارى آن پيامبر را در جامعه عنوان نموده است.

4 - اسما و صفات قرآن از نگاه قرآن و سنت، ابوالقاسم عينى پور، كارشناسى ارشد رشته علوم قرآن و حديث، دانشكده تربيت مدرس دانشكده علوم انسانى، استاد راهنما: حجت الاسلام ابوالفضل شكورى، استاد مشاور: حجت الاسلام محمدعلى مهدوى راد، 1372، 391 ص.

اين پايان نامه از يك مقدمه، سه فصل و سه ضميمه تشكيل شده است. هر فصل نيز