است ؛ شخصيتى كه در بين صحابه از ويژگى خاصى برخوردار است و مورد قبول فريقين به شمار مى آيد. همچنين روايات اين شخصيت برجسته خصوصاً روايات تفسيرى او، جايگاهى ويژه دارد.
اين پايان نامه از يك مقدمه، دو باب و پنج فصل تدوين شده است. گردآورنده در مقدمه به بررسى شخصيت علمى ابن عباس پرداخته و ضمن آن، اهميت و جايگاه علم تفسير را در بين جوامع اسلامى بررسى نموده است.
نگارنده باب اول را تماماً به شرح زندگانى و معرفى ابن عباس پرداخته است. اين معرفى از چند بخش تشكيل شده است. نويسنده در بخش اول به تفصيل نام و نسب، ولادت و وفات و مدت عمر، خصائص ظاهرى و شمايل، و صفاتى از قبيل حافظه، سخنورى و فصاحت، هوش و فراست، سجايا و اخلاق ابن عباس را توضيح داده است.
نويسنده در بخش دوم، ملازمت ابن عباس را با پيامبر اكرم(ص) بيان نموده و موقعيت او را در نزد آن حضرت بازگو كرده است.
بخش بعدى به شرح موقعيت ابن عباس در زمان خلفا و معرفى تعدادى از معاصران وى اختصاص دارد.
نويسنده در بخش ديگر از زندگانى سياسى ابن عباس و تقارن آن با دوران خلافت حضرت على (ع) سخن گفته است.
فصل دوم پايان نامه مربوط به شخصيت علمى ابن عباس و مقام و موقع تفسيرى اوست، نويسنده در اين بخش، القاب ابن عباس و وجه نامگذارى او را به اين لقبها شرح داده و نظر صحابه و تابعين را نيز درباره شخصيت علمى او عنوان نموده است. نويسنده به اين مطلب تصريح دارد كه نه تنها ابن عباس در بين هم عصران خود برترى علمى داشت، بلكه بعد از او نيز كسى در اين باب به حد او نرسيد.
وى در ادامه مى نويسد: آنچه باعث شهرت او بود فقط تبحرش در علم تفسير نبود، بلكه او در علوم ديگر از قبيل علم فقه و آگاهى به اشعار نيز بر ديگران برترى داشت. نويسنده اين نبوغ را نتيجه چند امر مى داند. همبستگى ابن عباس با نبى اكرم (ص)،