به نظر ايشان واژه عقل در موارد زير، در معناى دوم به كار رفته است:
الف - حديث دوم: متن و ترجمه اين حديث و نيز نظر علامه در ذيلِ قسمت الفِ معناى اول آن گذشت.
در اين حديث، حضرت آدم(ع) مخيّر مى شود كه يكى از عقل، حيا و دين را برگزيند. آن حضرت، عقل را اختيار مى كند. جبرئيل به حيا و دين دستور مى دهد كه آدم را با عقل واگذارند؛ اما آنها مى گويند: «ما مأموريم كه هر جا عقل باشد، همراهش باشيم.» ^۱
ب - حديث سوم: متن و ترجمه اين حديث در بخش الفِ معناى سوم از ديدگاه ملا صدرا در همين فصل گذشت.
چكيده حديث اين است كه امام صادق(ع) درباره تعريف عقل مى فرمايند: «عقل، چيزى است كه با آن خداوند رحمان عبادت شود بهشت به دست آيد.» ^۲
علامه معتقد است كه ظاهراً مراد از عقل در اين حديث، معناى دوم است؛ گر چه ايشان احتمال بعضى ديگر از معانى را نيز رد نمى كند. ^۳
ج - حديث ششم:

۰.قال ابوعبداللّه(ع): من كان عاقلاً كان له دين، و من كان له دين دخل الجنّة؛ ^۴

۰.هر كه عاقل است دين دارد و كسى كه دين دارد به بهشت مى رود.

علامه مى فرمايد: «مقصود از عقل در اينجا، همان مقصود از عقل در روايت سوم است.» ^۵

2 - 2 - 3 - معناى سوم

علامه مجلسى، عقل در حديث دوم را مفهومى دانسته است كه معناى اول و دوم و سوم را در بر مى گيرد. ^۶