پرورش حضرت على(ع) در كنار پيامبر(ص) و دعوت از وى براى همكارى در راه تبليغ دين در اوايل بعثت و پذيرش خواستگارى وى از بهترين زنان عالم، يعنى فاطمه زهرا(س) دختر پيامبر(ص) و تزويج فاطمه به امام(ع) و بستن همه درها به مسجد جز در خانه على(ع) و بردن وى براى مباهله و درخواست خوابيدن از وى در بستر پيامبر(ص) در ليلة المبيت و امداد پيامبر(ص) و اداى امانتهاى وى در هجرت با جمعى از زنان و مردان و نزديك سازى على(ع) به خويش تا آنجا كه از يك صحابى پرسيدند كه منزلت على(ع) نزد پيامبر چگونه بود، در پاسخ گفت به منزل على بنگريد تا منزلت وى را نزد پيامبر بيابيد. اين رفتارهاى پيامبر(ص) با امام(ع) نشان از اهتمام شديد پيامبر براى معرفى امام به عنوان رهبر پس از خويش است.
بدين شكل، پيامبر با گفتار و رفتار مداوم و پيوسته خويش -كه همه زندگى اش را مى سازد در اين مقام بود تا عترت را در كنار قرآن جاى دهد و اين دو را در دلهاى مسلمانان كنار هم قرار دهد.
ذكر فضيلتها -آن گونه كه اشاره رفت يك بخش از اين زمينه سازى است و اهتمام فراگير پيامبر(ص) را به ولايت و امامت مى رساند. مگر نه اين است كه مردم بايد برتر را برگزينند و مگر با توجّه به فضيلتهاى بازگو شده امام، كسى جز على(ع) برترين است.
اهتمام به عترت از آن روست كه اين نگاهبانان دين و مفسران قرآن با حديث و سنّت خويش، دين و قرآن را حفظ مى كنند. آنان با تفسير صحيح دين و پيراستن آن از تحريف و جلوگيرى از بدعتها قرآن و دين را ناب، پيراسته، زنده و كارآمد در طول تاريخ دست به دست حفظ مى كنند و در اختيار دين جويان قرار مى دهند.
حديث، ميراث بزرگ اين پاسداران و مفسران دين و قرآن است كه چون خود عترت در كنار قرآن قرار مى گيرد. اهتمام به اين ميراث، اهتمام به امامت و ولايت است و به تعبير ديگر، اهتمام به ولايت و امامت براى اهتمام به اين ميراث بزرگ عترت، يعنى حديث است.