اعتراف شده است; ثانياً ظاهراً در نظر ابن جوزى, از طريق رافضيان, فضيلتِ صحيحى نقل نشده است; زيرا در ميانِ سه دسته سابق الذكر, هيچ كدام به دنبال نقل احاديث صحيح نيستند; ثالثاً منظور ابن جوزى و امثال او از رافضيان, همان شيعه اماميه اند كه داراى فقه جعفرى هستند; رابعاً نسبت دادن فقه اماميه (كه مشهور به فقه جعفرى است) به امام جعفر صادق(ع), از نظر ابن جوزى كلاً دروغ است; خامساً ابن جوزى, شيعه را از دايره مسلمانانْ بيرون مى داند. لذا مى گويد آنچه آنها در فقه گفته اند, خَرق اجماع مسلمين است; سادساً او بدون تعرّض به دلايل علماى شيعه, از پيش, آنها را اساساً بى دليل معرّفى مى كند و اين در حالى است كه خود او هيچ دليلى براى اين مدّعايش ندارد.
ابن جوزى, پس از نقل مقدمه خويش و تقسيم بندى شيعيان (تحت عنوان «رافضيان»), خبرى را با واسطه هاى مختلف, از شعبى نقل مى كند كه گفته است:
…شما را از انديشه هاى باطل و گمراه كه بدترين آنها انديشه هاى رافضيان است, بر حذر مى دارم… محنتِ [/بلاى] رافضيان, همانند محنت يهوديان است. يهوديان, قائل بودند كه حكومت و كشور, جز براى آل داوود, شايسته نيست و رافضيان نيز گفتند: امارت و حكومت, جز براى آل على[ع] شايسته نيست. يهوديان گفتند: جهاد در راهِ خدا جايز نيست, تا اين كه مسيح[ع] خروج كند; رافضيان نيز گفتند: جهادى نيست تا اين كه مهدى [عج] خروج نمايد. يهوديان, نماز مغرب را به تأخير مى اندازند تا اين كه همه ستاره ها پديدار شوند; رافضيان نيز چنين مى كنند. يهوديان, مقدارى از قبله روى مى گردانند; رافضيان نيز چنين مى كنند. يهوديان, درهايشان را مى پوشانند; رافضيان نيز چنين مى كنند. يهوديان, تورات را پاره كردند; رافضيان نيز قرآن را پاره كردند. يهوديان, خونِ هر مسلمانى را حلال مى دانند; رافضيان نيز چنين هستند. يهوديان, هيچ اعتقادى به طلاق سه گانه ندارند; رافضيان نيز چنين عقيده اى دارند. يهوديان, نسبت به جبرئيلْ كينه مى ورزند و مى گويند در ميان فرشتگان, او دشمن ماست. رافضيان نيز مى گويند كه جبرئيل در راساندنِ وحى, اشتباه