دانست. واقدى و ابن جرير طبرى, بر اين باور بوده اند و اين, عقيده اى است كه صاحب كتاب الاستيعاب [, ابن عبدالبَرّ نَمِرى قُرطُبى], آن را ترجيح داده و تأييد كرده است. ^۱
در ميان مورّخان, نه تنها واقدى و طبرى چنين نظرى دارند; بلكه اين مسئله از متواترات تاريخ است و ساير مورّخان نيز بر اين عقيده اند كه از جمله آنها: يعقوبى, ^۲ مسعودى, ^۳ ابن اسحاق و ابن هشام ^۴ هستند.
در ميان محدّثان نيز بايد اعتراف نمود كه اين احاديث, يا متواتر و يا حدّاقل, قريب به تواترند و اگر از نظر لفظى متواتر نباشند, از نظر معنوى, قطعاً متواتر هستند. علامه امينى, از ده ها تن از صحابيان بزرگ و تابعيان, با استفاده از منابع غير شيعى, سخنانى را در تأييد اين مطلبْ بيان مى كند ^۵ و علامه جعفر مرتضى عاملى, پنجاه و نُه نفر از آنها را در كتاب خويش, نام برده است. ^۶ علامه جعفر مرتضى, بر اين مدّعا دلايل ديگرى نيز اقامه كرده است كه ما از ذكر آنها در اين جا خوددارى مى كنيم. ^۷
بدين ترتيب, بايد پذيرفت كه ادّعاى سبقت غير على(ع) در اسلام آوردن, بعد از عهد خلفاى چهارگانه و پس از شهادت امام على(ع) ساخته شده است; در دورانى كه معاويه به بلاد تحت سلطه خود نوشت: از هيچ فضيلت على(ع) نگذريد, مگر اين كه مشابه آن را براى ساير اصحاب, ذكر كنيد. ^۸