كه شرحى جامع و سودمند است. آقا بزرگ در ادامه مى گويد:
شرح مذكور, به همراه متن نهج البلاغه است; بدين صورت كه متن, با رنگ سرخ, و شرح آن به رنگ سياه, نوشته شده است. جلد اوّل آن را كه تا آخر «خطبه قاصعه» است, در كتاب خانه سادات آل خرسان, در نجف اشرفْ مشاهده نمودم كه اوّلش با «الحمدللّه على ما أولينا من نعمائه» شروع شده و تاريخ نگارش آن, 1237ق, بود. نسخه اى ديگر از آن را در كتاب خانه ملاّمحمد خوانسارى و نسخه اى ديگر را نيز در كتاب خانه مدرسه سپهسالار كه تاريخ آن 1088 بود, ديده ام و نسخ ديگرى نيز در صفحه 36 جلد دوم فهرست كتاب خانه, ذكر شده است. از اين كتاب, در سال 1321ق, چاپى نيكو شده و همراه با مقدمه ميرزا على اديب كه مباشر طبع آن بوده, منتشر شده است و در آخرش نيز پنج قصيده از سروده هاى وى كه در مدح حضرت امير(ع) است, الحاق شده است. در اين چاپ, متن, درون پرانتز قرار گرفته و شرح آن, بيرون از پرانتز نگارش يافته است امّا متأسفانه, در عين حال كه نام مؤلف در خطبه كتابْ ذكر شده, آن را به ملاّصالح برغانى (م1283ق), برادر شهيد ثالث, نسبت داده است. ^۱
خوش بختانه در چاپ دوم اين كتاب كه به كوشش حاج محمد باقر كتابچى و با تصحيح و حواشى آقا سيد ابراهيم ميانجى در سال 1380ق, در چاپ خانه اسلاميه تهران منتشر شده و آية اللّه حاج ميرزا ابوالحسن شعرانى(ره) نيز بر آن مقدمه اى عالمانه نوشته است, اين خطا برطرف گشته و نام شارح واقعى آن, بر كتابْ گذارده شده است.
اين شرح نفيس, همراه با ترجمه متن و ذكر شواهد, امثال, اشعار و وقايع تاريخى و اصول حِكْمى است و از شروح نيكوى نهج البلاغه به شمار مى رود.
رحمت خداى بزرگ بر او و مقتدايانش باد!