امور ، به اجتهاد صحابيان و معذور بودن ايشان در موارد اشتباه بودن اجتهادشان تمسّك جسته اند. همچنين برخى ديگر از ردّيه هاى اين نظريه ، از سوى عالمان رجالى اهل سنّت با توجيهاتى پاسخ داده شده است.
بر اين اساس ، بر دانش پژوه شيعى لازم است كه براى تكميل نقد و بررسى خود درباره اين نظريه ، همه مبانى و توجيهات اهل سنّت را مورد توجّه قرار دهد تا بتواند استدلالى دقيق و كامل ارائه دهد.
كتاب حاضر ، بر اساس ضرورت آشنايى با مبانى رجالى اهل سنّت ، به سفارش مركز تحقيقات دار الحديث و با هدف تسهيل استفاده از منابع رجالى و حديثى اهل سنّت براى دانشيان شيعىِ حوزه حديث فراهم آمد.
اين كتاب در يك مقدّمه و شش فصل سامان يافته كه مباحث آنها به قرار زير است :
مقدّمه ، شرح دو اصطلاح متداول در تمام مباحث؛
فصل اوّل ، كلّيات و مفاهيمى چون : تعريف دانش رجال ، ارتباط آن با علوم ديگر و تاريخچه دانش رجال؛
فصل دوم ، شيوه شناخت راويان حديث؛
فصل سوم ، قواعد جرح و تعديل رجال حديث؛
فصل چهارم ، آشنايى با مصادر رجالى اهل سنّت ؛
فصل پنجم ، بررسى رجالى و اعتبار جوامع حديثى اهل سنّت؛
فصل ششم ، معرّفى بزرگان رجالى اهل سنّت.
در تأليف اين اثر ، اصول زير مورد توجّه نويسنده بوده است:
1 . مطالب كتاب با توجّه به مخاطب ، يعنى دانش پژوهان شيعى ، و در قالب هاى متداول و شناخته شده ايشان ارائه شده است.

و ضوابط حديث و رجال در مذاهب مختلف ، مى تواند راهگشاى ايشان در شناختى دقيق تر و عميق تر از حديث و رجال حديث باشد.
اين امر ، آن گاه روشن تر مى شود كه به اين نكته توجّه نماييم كه براى مثال ، بسيارى از راويان اهل سنّت ، در منابع شيعى نيز روايت دارند . همچنين اهل سنّت ، روايات بسيارى را از راويان شيعى مذهب در منابع خود نقل كرده اند . اين رابطه در بين مذاهب فرعى ديگر نيز وجود دارد.
آشنايى دانش پژوهان هر مذهب با رجال و قواعد رجالى مشترك بين آنها و ديگر مذاهب ، و تعيين موارد اختلاف ، قدمى مثبت و مهم در راه دستيابى به نتيجه متقَن در اين موارد است.
همچنين آشنايى محدّثان مذاهب مختلف با مبانى و شيوه يكديگر در استفاده از منابع حديثى و رجالى ، خود ، امرى مهم و قابل توجّه است . بسا احتجاجات و استدلال ها كه به جهت عدم آشنايى با مبانى حديثى و رجالى يكديگر صورت گرفته و با كم ترين بررسى ، خطا بودن و بطلان آنها مشخّص خواهد شد . نمونه هاى اين گونه مطالب بسيارند . از جمله ، گاه ديده مى شود كه اهل سنّت به وجود روايتى در «كتب اربعه» حديثى شيعه تمسّك جسته و به آن احتجاج كرده اند، با اين تصوّر كه كتب اربعه نيز نزد شيعيان همچون كتب ستّه نزد ايشان ، صحيح شمرده مى شوند ، غافل از آن كه شيعه هرگز چنين اعتقادى درباره احاديث كتب اربعه ندارد . حتّى عالمان اخبارى مسلك شيعى نيز كه احاديث اين كتاب ها را «صحيح» و «قطعىّ الصدور» شمرده اند، در عمل و در مقام فتوا همه روايات را قابل استناد و تمسّك نمى دانند.
نيز برخى نويسندگان شيعه در نقد و ردّ نظريه «عدالت صحابه» به فتنه هاى عصر خلافت عثمان و امام على عليه السلام ـ كه موجب نزاع ها و جنگ هايى بين صحابيان شد ـ تمسّك كرده اند، در حالى كه عالمانِ رجالى اهل سنّت ، در توجيه اين گونه