مقدّمه

تعريف سند و اِسناد

سند در لغت، در چندين معنا استعمال شده است كه مهم ترين آنها عبارت اند از:
1 . نوعى لباس (بُرد) ؛
2 . هر چيزى كه مورد اعتماد انسان قرار مى گيرد ؛
3 . بخشى از كوه كه از دامنه ، بالاتر است .
و در اصطلاح ، سند به خبر دادن از سلسله راويان متن حديث (الإخبار عن طريق المتن) ^۱ و نيز به سلسله راويان متن حديث (طريق متن الحديث) ^۲ تعريف شده است و بدان جهت آن را سند ناميده اند كه محدّثان ، در صحّت يا ضعف حديث ، بر آن اعتماد مى كنند .
لغت اِسناد ، در اين معانى استعمال شده است :
1 . بالا بردن ؛
2 . نسبت دادن ؛
3 . منسوب كردن .

2 . سعى بر اين بوده تا مبانى اهل سنّت به صورت دقيق و مستند گزارش شوند و هرگونه نقد آنها به فرصت ديگرى واگذار شود.
3 . منابع مورد استناد ، از مصادر اوّليه رجال و درايه اهل سنّت اند و در موارد نادر ، به جهت مناسب تر بودن بيان ، به كتاب هاى معاصران (از اهل سنّت) نيز مراجعه شده است.
در پايان از استاد گرامى و دانشمند محترم ، جناب حجة الاسلام محمّد كاظم رحمان ستايش ، مدير گروه رجال مركز تحقيقات دارالحديث ، به جهت راهنمايى هاى فراوانى كه همواره در طول تحقيق داشته اند، كمال تشكر را دارم.
اميدوارم خوانندگان گرامى نيز حقير را از انتقادها و پيشنهادهاى خويش بهره مند سازند.
حوزه علميه قم
محمّد رضا جديدى نژاد
20 جمادى الأوّل 1423
9 مرداد 1381 حوزه علميه