شاگردى اش در نزد وى ، بعدها از بخارى نيز كناره گرفته است . ۱
7 . دارَمى
ابو محمّد عبد اللّه بن عبد الرحمان بن فضل بن بهرام بن عبد الصمد تميمى دارمى ۲ سمرقندى ، به سال 181 هجرى تولّد يافت و به سال 255 هجرى در سمرقند (از شهرهاى بزرگ ماوراء النهر) درگذشت .
وى ثقه و از حافظان حديث بوده و سفرهاى مختلفى به ساير بلاد براى شنيدن حديث و ملاقات مشايخ داشته است . ديانت و حلم و اجتهاد و عبادت وى به گونه اى بوده كه در زمان خودش ضرب المثل بوده و برخى از محدّثان بزرگ چون مسلم و ابو داوود و ترمذى از وى نقل حديث كرده اند .
دارمى ، مؤلّف معروفى نيز بوده و مهم ترين تأليف وى كتاب المسند ، معروف به مسند الدارمى ۳ است و پيش از قرن ششم ، عدّه زيادى اين كتاب را به جاى سنن ابن ماجه ، كتاب ششم از امّهات كتاب هاى حديثىِ اهل سنّت مى دانستند . ۴
8 . عِجلى
ابو الحسن احمد بن عبد اللّه بن صالح عجلى ۵ كوفى ، ساكن طرابلس مغرب
1.ر .ك : تاريخ بغداد ، ج۱۳ ، ص۱۰۱ ـ ۱۰۴ ؛ سير أعلام النبلاء ، ج۱۲ ، ص۵۵۷ ـ ۵۸۰ (ش۲۱۷) ؛ تذكرة الحفّاظ ، ج۲ ، ص۵۸۸ ـ ۵۹۰ (ش۶۱۳) ؛ طبقات الحفّاظ ، ص۲۸۳ ـ ۲۸۴ (ش۵۹۱) ؛ علم رجال الحديث ، ص۱۸۶ ـ ۱۸۷ .
2.منسوب است به بنى دارم ، و دارم ، فرزند مالك بن حنظلة بن زيد مناة بن تميم بوده است .
3.به اين كتاب ، سنن الدارمى نيز مى گويند .
4.ر .ك : تاريخ بغداد ، ج۱۰ ، ص۳۰ ـ ۳۴ (ش۵۱۴۸) ؛ الأنساب ، ج۲ ، ص۴۴۱ ـ ۴۴۲ ؛ سير أعلام النبلاء ، ج۱۲ ، ص۲۲۴ ـ ۲۳۲ (ش۷۸) ؛ تذكرة الحفّاظ ، ج۲ ، ص۵۳۴ ـ ۵۳۶ (ش۵۵۲) ؛ طبقات الحفّاظ ، ص۲۵۹ (ش۵۳۱) .
5.منسوب است به بنى عِجْل .
