اين تعليم از مقوله تبيين عادى نيست ، بلكه نزول تمام حقيقت قرآن بر قلب آن حضرت صلى الله عليه و آله است .
«نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ عَلى قَلْبِكَ .^۱نَزَّلَهُ عَلى قَلْبِكَ» .^۲
زيرا ضمير «به» و «نزّله » به «القرآن» برمى گردد كه عبارت از تمام قرآن است ؛ بلكه اساسا معقول نيست كه خداوند كتابى با چنان مراتب بلند معانى و لايه هاى ژرف بطون را بر رسولش نازل نمايد ، ولى او را از آن معانى و بطون آگاه نسازد ؛ ^۳ همچنان كه معقول نخواهد بود كه اوصياى رسول خدا عليهم السلام را براى مسئوليت تبليغ رسالت و تبيين كتاب وى برگزيند ، ولى از علم او آنان را بهره مند نگرداند . ^۴
از عايشه روايت شده است :
إنّ النبيّ صلى الله عليه و آله كان لا يفسِّر شيئا من القرآن برأيه ، إلاّ آيا بعدد علَّمهنّ إيّاه جبريل » .^۵
استثناى منقطع در اين حديث با تأكيد و مبالغه دلالت دارد بر نفى تفسير به رأى از سوى رسول خدا صلى الله عليه و آله و اين كه هر آنچه مى فرمود از سوى خداى متعال براى حضرتش تبيين مى شد . با چنين تبيين و تعليمى است كه جان صاحب قرآن صلى الله عليه و آله متحقِّق به تمام حقيقت قرآن مى گردد .
الإمام عليّ عليه السلام : علِّمتُ الأسماء و الحكومة بين العباد و تفسير الكتاب و قسمة الحقّ من المغانم بين بني آدم ، فما شذَّ عنّي شيء إلاّ و قد علّمنيه المبارك .^۶
علم به اسما، كه همان علم آدم است ، به عنوان انسان نمونه و مثالى ، پيش از عروض نسيان ، ديگر چيزى از علوم قابل تعليم به بشر را وانمى گذارد كه به امير المؤمنين عليه السلام و ديگر اوصياى از اهل بيت اعطا شده است . و علم به تفسير كتاب نيز همين معنى را افاده مى دهد . بنا بر اين ، حديث دلالت بر دانش اهل بيت به تمام كتاب دارد .
الإمام الصادق عليه السلام : إنّا أهل بيت لم يزل اللّه يبعث فينا من يعلِّم كتابه من أوَّله إلى آخره .^۷