كنند. در چنين شرايطى حتى وضعيت مالى خوب و داشتن خويشاوندان و دوستان خوب ، اگر چه لازم است ، اما كارساز نيست ؛ چرا كه سطح اين نياز ، فراتر از كاركرد ثروت و دوست و فاميل است و لذا اولين نشانه هاى چنين بحرانى ، پايين آمدن سطح حرمت خود و عزّت نفس است .

6 . انحرافات جنسى

انحرافات جنسى، بيش از آن كه زيان هاى جسمانى (فيزيكى) در پى داشته باشند، احساس حقارت را به دنبال دارند. در بررسى اين عاملِ شوم، پيش از آن كه به شناخت عوارض جسمى اش پرداخته شود، بايد به عواقب روانى و عصبى آن توجّه گردد. متأسّفانه برخى از روان شناسان و روان پزشكانِ حرفه اى ـ كه كعبه آمالشان « فرنگ » است و فرهنگ الحادى، پوچ گرايى، مادّيت و بى ايمانى، تار و پود ذهن و روانشان را مسموم كرده است ـ انحرافات جنسى را تجويز و حتّى توصيه مى كنند.
اگر ما هيچ دليل علمى، تجربى و فطرى بر پليد و زيانبار بودن انحرافات جنسى نداشتيم ـ گرچه دلايل فراوانى براى آن وجود دارد ـ « حرام» و «گناه كبيره » بودن آن در اسلام، برايمان كافى بود كه از آن بپرهيزانيم.
فردِ داراى انحراف جنسى ، بار سنگينى از حقارت را بر روان خويش تحميل مى كند و عزّت نفسش منهدم مى گردد. ^۱

آمده، اين است كه كودكان و نوجوانانى كه همه چيزشان فراهم است و پدران و مادران و بزرگ ترها تمام امور آنان را مهيّا مى سازند، يعنى براى آنان همسر مى گيرند و مخارجشان را كاملاً تأمين مى نمايند و نيز مسئوليت زندگى آنان را به عهده گرفته، تمام مشكلاتشان را حل مى كنند و اصلاً نمى گذارند هيچ گونه سختى و مشكلى براى آنان به وجود بيايد، معمولاً انسان هاى موفّقى بار نمى آيند و به هنگام كوتاه شدن دست پدر و مادر و بزرگ ترها از سرشان از پا در مى آيند. بر عكس ، كسانى كه خودشان مسئوليت زندگى خود را به عهده مى گيرند و مشكلاتشان را با تدبير و انديشه و تلاش خويش حل مى كنند، معمولاً افرادى موفّق، لايق، برجسته، شايسته و توانمند مى گردند. ^۱
نازپرورد تنعُّم نبرد راه به دوستعاشقى شيوه رندان بلاكش باشد.^۲

4. شكست هاى پى در پى

شكست هاى زندگى، گرچه موجب اندوختن تجربه و مقاوم شدن انسان مى گردند، امّا اگر از حدّ معمول بگذرند و در عين حال، فرد شكست خورده، فردى ناتوان و ضعيف باشد، باعث انهدام روانى او مى گردند و عزّت نفْس وى را در هم مى شكنند و باورهاى مثبت روانى اش را به ناباورى مبدّل مى سازند.

5 . بى پناهى روحى

يكى از عوامل مهم در ضعف نفس ، احساس بى پناهى است . اين حالت ، بويژه در كسانى شديدتر است كه در سطح مسائل روحى و بنيادين خود ، احساس خلأ و بى پشتوانگى كنند و تصور كنند كه در شرايط بحرانى نمى توانند به اعتقاداتشان تكيه