۵۸.امام زين العابدين عليه السلامـ هنگام مستجاب شدن دعايش اين دعا را مى خواند ـ: بارخدايا! همه جستن ها بى نتيجه مانْد و چاره انديشى ها راه به جايى نبرد ، مگر در نزد تو، و راه ها تنگ ، خواست ها ، ناشدنى و مطلوب ها، دست نايافتنى و راه ها، قطع مى گردد ، مگر به سوى تو، و رشته آرزو و اميد بُريده مى شود ، مگر آرزوى تو و اميد به تو، و اعتماد و حسن ظن [به هركس] به بى اعتمادى و سوء ظن ، بدل شود ، مگر اعتماد و حُسن ظن به تو .
۵۹.امام زين العابدين عليه السلامـ در مناجات انجيليه ـ: بار خدايا! به نام و ياد تو سخنم را مى آغازم و با سپاس گزارى از تو ، برآورده شدن خواهشم را مى طلبم و در همه احوالم بر تو توكلّ مى كنم و تنها آرزويم تويى . پس مرا در آرزوهايم، نامراد مكن .
۶۰.امام زين العابدين عليه السلامـ از دعاى ايشان در نماز شب ـ: اين بنده، كردارش اندك و آرزويش بزرگ است. رشته هاى اتّصال از دستم خارج گشته است ، مگر آن رشته اى كه رحمت تو وصلش بدارد و زنجيره هاى آرزوها در من گسسته است ، مگر زنجيره بخشايش تو كه بدان ، چنگ آويخته ام.
۶۱.امام صادق عليه السلامـ در دعايى كه جهت از بين رفتن فقر به يكى از يارانش آموخت ـ: خدايا! تو، تويى (هيچ كس چون تو نمى تواند بود) . هر اميدى جز اميد به تو ، قطع مى شود و هر آرزويى جز آرزوى تو ناكام مى شود . اى تكيه گاه آن كه تكيه گاهى ندارد! مرا تكيه گاهى جز تو نيست . در كار من ، گشايشى و راه خروجى قرار ده و از آن جا كه گمانش را دارم و ندارم ، روزى ام ده.
