جوامع الكلام في دعائم الاسلام بطريق اهل البیت (ع) - صفحه 539

شده اند و بر اين اساس ، وصف آنان نزد عدّه اى از دانشمندان علم رجالْ مجهول مانده ، در مسئله 11 ، ذكر شده و توصيف گرديده است.
7. دسته اى از راويان ، مكرّر ذكر شده اند و عدّه اى توهّم كثرت آنها را داشته اند ، در حالى كه متحد بوده ، يك نفر بيشتر نيستند. ضمن مسئله 12 ، همراه با ذكر علّت هاى تعدّد و تكرّر ، نام واحد آنها ذكر شده است.
8 . گروهى از راويان حديث ، بدون دليل موجّه ، مورد طعن قرار گرفته اند ، در صورتى كه افرادى موثّق بوده اند. در مسئله 13 ، نام اين گروه ذكر شده و دليل وثاقت آنان نيز بيان شده است.
9. وقتى ثابت شد كه حديثى با سند ، از كتاب معتبر و معيّنى صادر شده ، اگر طريق وصول به آن ضعيف باشد ، ضررى به صحّت حديث نمى زند.
10. در مسئله 20 ، علّت هاى به هم ريختگى ظاهرى سندهاى حديث كه موجب مى شود افراد غير خبره نتوانند آن را تشخيص دهند ، ذكر شده و سپس به موارد آن ، اشاره شده است:
الف ـ مواردى كه بين راوى و مروى عنه اختلاف شده است ؛
ب ـ دسته اى از اسانيد كه حكم به قطع آنها مى شود ؛
ج ـ مواردى كه عطف بين دو راوى است ؛
د ـ دسته اى كه در آنها ذكر شده از فلان شخص حديث نقل نمى كنند ، در حالى كه در اصول ، خلاف آن ثابت شده است.
11. ضمن مسئله 20 ، نام كسانى كه با كنيه در اسانيد آمده و نزد برخى مشخّص نبوده اند ، بيان شده است.