بود و ابداً مردمان ، مُستضى ء و نورانى اند به نور معرفت ايشان .
و هر كه در تاريكى كفر و ضلالت تردّد كند ، هرگز راه نيابد و به مقصود نرسد و كارى نسازد ، و اگر كارى كند ، كار او تباه و باطل شود . پس اگر ظاهراً نيز عمل خيرى كند ، عملش باطل و بى حاصل باشد و هيچ نبيند و هيچ نداند ، و در ظلمت كفر و ضلالت باشد و از شبهه و گمراهى هرگز بيرون نيايد ، و مَدْخَل ايشان ، ظلمت و جهنّم باشد و مَخرج ايشان براى داد مظلومان و استيفاى حقوق سروران از آن ملعونان باشد ، و غرامت افعالشان ^۱ بر خودشان باشد ؛ زيرا كه حق تعالى ، اسباب هدايت از وضوح ادلّه و ارسال پيغمبر آخر الزمان و آنچه از شرايط لطف و لوازم توفيق است از قدرت و تمكين و در خدمت آن سرور بودن ، به آن ملعونان عطا فرموده بود و راه حق را از باطل پديد ساخته بود ، و رسول خدا ، مكرّر برايشان حق را از جانب خدا تفهيم فرموده بود و از ايشان ، عهد و ميثاق فرا گرفته بود . آن [ به ] ^۲ ظاهر بينندگانِ كوردين و كفَره به يقين ، نابينايى را بر خود خريدند و به اراده و اختيار خود ، كفر ورزيدند .

وَأَتْقَنَ صُنْعَ الْفَلَكِ الدَّوّارِ في مَقاديرِ تَبَرُّجِه / 94 /

و محكم كرده است كار فلك دينِ بسيار گردنده را در اندازه هاى خودآرايى و آراستگى او ، كه فلكِ دين تا قيام قيامت [ در دوازده برج مى گردد و تقدير زمان هدايت ايشان را تا قيام قيامت ] باقى فرموده و مرتبه ايشان را ظاهر ساخته .
يا محكم فرمود كار سَرور فلك دين را از صفات بشريه ، و نگاه داشت آسمان دلِ حضرت سيّد المرسلين را بر اين كه واقع شود بر زمين نفس به اين كه متّصف باشد به صفات حيوانيه ، مگر به قدر آنچه مأمور بود از جانب پروردگار از ضروريّات مأكول