اسماى [ مباركه ] ايشان از اسماى اعلاى ¹ الهى اشتقاق يافته است ، و خداى تعالى است على عظيم و اشتقاق كرده براى ايشان نامى از نام هاى خود . ² بنا بر اين تأويل ، معنى آيه كريمه آن است كه : شمارِ شهور كه عبارت از ائمه هدى عليهم السلاماند ، نزد خداى تعالى دوازده شهر است در لوح محفوظ (يا در قرآن مجيد) روزى كه آفريد خدا آسمان ها را و زمين را و از آن شهور ، چهار را به اعتبار اشتقاق نام ، حرمتى است و اين احترام ايشان دين راستى است . پس ظلم مكنيد بر نفس هاى خود در اين شهور دوازده گانه كه بر آن چيزى افزائيد يا از آن پاره اى كاهيد .
و مؤيّد اين معنى ، احاديث وارد شده . هرگاه كسى تأمّل نمايد ، تسميه دوازده امام / 96 / به شهور اثنا عشر بعيد نيست ؛ چرا كه اشتقاق شهر از شُهرت است ، و ماه را به جهت آن شهر گويند كه در ميان خلق به كثرتِ احتياج ، مشهور است ، و شك نيست كه شهرت آن سروران در تسميه ايشان به شهور ، استبعاد ارباب عناد را راه گفتگو نماند .

چون نباشند شهره آفاق؟شهريار زمانه ايشان اند
و معرفت شهور كه محرّم و صفر است تا به آخر و حرام از آنها رجب و ذوالقعده و ذوالحجه و محرّم است ، اين دين قيم نيست ؛ زيرا كه يهود و نصارا و باقى ملل و اديان و هفتاد و دو گروه و شيعه ، همه ، اين ماه ها را مى شناسند و به نام هاشان مى شمارند ، و اين مشخّص است كه دين قيّم نيست ؛ بلكه مقصود به اين شهور ، ائمه اثنى عشرند ؛ كما وَرَدَ في تفسير أهل البيت .
و نيز مؤيّد اين معنى مى تواند بود : « وَالْفَجْرِ * وَلَيَالٍ عَشْرٍ * وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ *