[ را ] ^۱ منحصر در جسم و جسمانى دانند پس اين معنى مناسب نباشد .
وقال الفَرّاء : «الظّنُ العِلْمُ ، وَالظّن يكون شكّاً ويكون يقيناً» وقوله تعالى : « وَظَنُّوا أَنَّهُ وَاقِعٌ بِهِمْ »^۲ أي : عَلِموا .
و اضافه خاطر به ظنون ، بيانى است ؛ يعنى : اى آن كسى كه نزديك است از انديشه هايى كه انداخته شده علم و يقين است كه انديشه ها و يقين ها و عقل ها يقين دارند كه موجدى مى خواهند و تصديق به وجود او ـ جلّ شأنه ـ كرده اند ، و مى دانند كه موجدشان واجب الوجود است ، متّصف به صفات كمال ، و منزّه است از صفات نقص و زوال .
يا نزديك است ذات احديّت او به خاطرها و گمان ها ، به اين معنى كه علم او محيط است به سرائر ضمائر و امور نهانى ؛ زيرا كه قرب او حسّى و مكانى نتواند بود ، و منزّه است جناب اقدس ^۳ او از عوارض قواى بشريّه كه مَنشأ شكوك / 122 / و شبهات است .

وَبَعُدَ عَنْ مُلاََحَظَةِ الْعُيُونِ

بُعد : دورى است ، و مراد اين جا از بُعد ، كمال بُعد است كه به معنى امتناع و محال باشد .
مُلاحَظه : نگريستن به گوشه چشم .
عُيُون : جمع عَيْن ، به معنى چشم .
يعنى : و اى آن كسى كه ممتنع و محال است كه ديده و نگريسته شود به گوشه ديده ها و چشم ها ، خواه ديده هاى عقلانى و خواه ديده هاى جسمانى .
امّا ديده هاى جسمانى ؛ زيرا كه جناب مقدس او متعالى است از ملابسه مكان و اوضاع ، و از مشابهت جسم و جسمانى و ممازجت تركيب و لوث حيّز و آميزش