[ دليل ديگر بر اعلميت ائمه معصومين عليهم السلام ]

و در حديث آمده كه : ثُلث قرآن در شأن ائمه هدا وارد شده و ثلثى در مذمّت دشمنان ايشان است و ثلث ديگر ، فرايض و احكام [ دين مبين ]است ، و حضرت اميرالمؤمنين ، مكرّر مى فرموده كه : منم كلام اللّه الناطق ^۱ .
پس چون پادشاهان ممالك دين و يقين ، ائمه معصومين ـ صلوات اللّه عليهم أجمعين ، و لعنة اللّه على أعدائهم أبد الآبدين ـ در علم و كمال از همه برتر باشند ، به مضمون صدقْ مشحون « قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لاَ يَعْلَمُونَ »^۲ مرتبه آن برگزيدگان از ما سوى [ اللّه ] ، افضل خواهد بود و عالم و جاهل ، مساوى نباشند و مفضول را بر فاضل كى و كجا افضليت تواند بود ؟ و مرجوح بر راجح ، رجحان نتواند نمود ، و اين معنى نزد مصنّفان ، محتاج به بيان و موقوف به استدلال و برهان نيست .
دويم : به عمل كه موجب ادراك هر سعادت و كمال است و ميزان اعتبار فرمانبردارى است و از محاسنِ كردار است كه به منازل ابرار توان رسيد و بى عمل ، هيچ كمال به زيور قبول ازل نرسد ؛ بلكه مقصود از آفرينش ، جز بندگى و فرمانبردارى نتواند بود و اين معنى از كريمه « وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالاْءِنسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ »^۳ ظاهر و باهر است .
و اين نيز مبيّن [ و معيّن ] است كه بعد از پيغمبر آخر الزّمان ، هيچ فردى از افراد انسان / 148 / به كثرت عبادت امير مؤمنان و پيشواى متّقيان نبود ، مگر ائمه از ذريّه آن ، و در حين عبادت ، به مرتبه اى واصل درياى اخلاص شدى كه از ما سوى اللّه به نحوى ديده پوشيدى كه هنگام نماز از پاى مبارك آن نيكو خصال ، زهرْ آلوده نصال بيرون آوردندى و او خبر نشدى .