[ باز ادلّه بر امامت و خلافت اميرالمؤمنين بعد از رسول خدا ]

و باز در اعلاى لِواى اسلام ، بذل جهدى كه از آن سروَر ، مشهور و معروف است ، از هيچ كس صورت ظهور نيافتى و پيوسته در كارزارها ، خود را پروانه وار بر آتش قتال زدى و از محاربه دليران و شجاعان ، هيچ انديشه به خاطر مبارك راه ندادى . كفايت آن مِهتر سلسله امامت در مهمّات ، از آن اوضح است كه به مؤونت بيان ، درجه عيان پذيرد ، و به هيچ مقاتله ، عنان همّت والا نَهمت مصروف نساختى كه آفتاب فتح و ظفر از افق تتقْ اقبالِ اهل اسلام طالع نگرديدى ، و فَرَس عزيمت به ميدان هيچ مطلبى در نَهضت نياوردى كه به چوگان فطرت و كفايت ، گوى مراد نرُبودى ، و به هر چه توجّه نمودى ، موافق مقصود به اتمام رساندى و موافق مطلوب فيصل پذير گردانيدى ، و به رشدى كامل و فهمى شامل ، سخن گفتى ، و همه سيرت هاى حميده و طريق هاى پسنديده داشتى .

تاج بها بر سرِ دين ، او نهادقفل هوا از درِ دين ، او گشاد
حق طلبان را به نظرهاى خاصداد ز انديشه باطل ، خلاص .
و رسول خدا درباره او فرمودى : « يا علي ، لَوْ وُضعَ إيمانُ الخلائقِ وأعمالُهُمْ في كَفَّةِ ميزانٍ ، وَعَمَلُكَ يَوْمَ اُحُدٍ / 149 / في الكَفَّةِ الأُخْرى لَرجَحَ عَمَلُكَ يَوْمَ اُحُدٍ عَلى جَميعٍ ما عُمِل » ^۱ .
[يعنى : هرگاه نهاده شود ايمان و اعمال تمام خلايق در كفّه ترازويى و در كفّه ديگر ، عمل على را بگذارند كه در روز جنگ اُحد به جا آورده بود ، هر آينه ، عمل على راجح آيد بر اعمال تمام خلق عالم از جن و بنو آدم ؛ چه از انسان و چه حيوان] .
و نيز [ درباره آن جناب ] فرموده : « لَضَرْبَةُ عليٍّ يَومَ الْأحْزاب خيرٌ مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلينِ »^۲