تعصّب و تقليد بگذارد ، به تحقيق و يقين دريابد كه ايذا وجفا به آن سَرور آل عبا رساندند و حقّ او را به قهر و ستم گرفتند . پس بنا بر قول خدا و رسول او . . .

[ فيه تحقيق حقيق ]

بدان كه هر آيه كه در قرآن مجيد مُنبِئ از سعادتى و مُخبِر از كرامتى و مُشعِر بر نعمت و رحمتى است ، مقصود اصلى از آن ، وسايط آفرينش ماسوا و روابط آشنايى بندگان با خدا ائمه هدا ـ عليهم صلواتُ اللّه الملك العَليّ ـ اند و شيعيان ايشان اند و به نوعى از مناسبت ، دالّ بر رفعت جاه و جلال و كنايه از عُلوّ رتبه و امتياز ايشان وقوع يافته ، و همچنين هر آيه كه متضمّن شناعتى و منقَصَتى است ، يا مُشعِر بر عذاب و عقوبتى است ، كنايه از سوء حال و بدى مآل اعدا و مخالفان ايشان است . مثلاً عدل ، اقرار به خدا و اعتقاد به نبوّت حضرت مصطفى و امامت ائمه هُداست ، و هر صفت كمالى كه ملاحظه شود ، البته راجع شود به ايشان ، و هر صفت نقصى كه ملاحظه شود (مانند : ظلم و فسق و عصيان و جِبت و طاغوت و اَنصاب و اَزلام و رجس و نجس و ضلالت و جهالت و بَغى و فاحشه و بُهتان و قول زور و كِذب و بهتان / 153 / و عمى و ليل و مَوت و خبيث) كنايه از آن ملاعين ثلاثه و متابعان ايشان اند و به ايشان راجع است .
و حضرت امام جعفر صادق ـ عليه سلام اللّه الخالق ـ فرموده است در حديث طولانى كه : «قرآن به صورت نيكويى در قيامت خواهد آمد و شفاعتِ حاملان خود خواهد كرد» . راوى پرسيد كه : آيا قرآن سخن مى تواند گفت ؟ حضرت تبسّم فرمود و فرمود : «خدا رحم كند شيعيان ما را كه آنچه از ما مى شنوند ، تسليم مى كنند و اذعان مى نمايند» . بعد از آن فرمود : «مى خواهى سخن قرآن را به تو بشنوانم ؟» . گفت : بلى . فرمود كه : «چون نماز نهى مى كند ، پس سخن مى گويد و فحشا و منكر مردى چندند و مائيم ذكر خدا و بزرگ تريم» . ^۱ پس اگر آن حضرت و ائمه را «كلمة اللّه » و «نوراللّه » و «شهر اللّه » در بطن قرآن اطلاق كنند ، مى تواند بود .