وزحاليف : جمع زُحلوفه بضم زا به معنى مواضع لغزنده .
وزمن : جمع زمان و زمان ، امر منتزع از بقاى واجب يا مقدار حركت فلك .
يعنى : خداوندا ! رحمت فرست بر آن كسى كه استوار و ثابت بود قدم عقل كامل او در جاهاى لغزنده هاى اَقدام عقول در زمان هاى اوّل كه عبارت از اوّل فطرت بوده باشد ، يعنى قبل الاسلام كه در آن زمان ها نيز بر يگانه پرستى استوار بود و در عالم ذرّ و پيش از همه مخلوقات هم به تسبيح مشغول بود و هرگز از جادّه خداپرستى انحراف نداشت .
يا خداوندا ! تعظيم كن بر آن كسى كه ثابت بود بر قواعد ايمان و زوال شركت ، وعصيان مى نمود بر مكان هاى سراشيب لغزنده در زمان هاى اول كه زمان جاهليت باشد ، كنايه از اين معنى كه ثباتِ قدم در هنگامى ورزيده بود كه خلق ، به سر در آمده بودند و در ضلالت كفر و جهالت شرك بودند و آن هنگام ، نزول وحى و رسالت بر آن حضرت نشده بود و زمان انقطاع وحى بود و كتاب آسمانى نبود و خلايق ، ايمان نياورده بودند ، از ثبات قدوم هدايتْ لزوم آن سَرور ، جميع شرايط ايمان ، كمال گرفت و وجود ، اهليّت پذيرفت و يگانه پرستى / 161 / و خداشناسى را بر همه اديان باطله غالب گردانيد .

وَعَلَى آلِهِ الطاهِرِين اْلْأَخْيَارِ الْمُصْطَفَيْنَ الْأَبْرارِ

اهل بيت ، فرزندان رسول است و مراد ، ائمه معصومين عليهم السلام اند و عموم و شمول او بر اَتباع و اصحاب در كمال بُعد است و كريمه « إِنَّمَا يُرِيدُ اللّهُ لِيُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً »^۱ دليل بر عدم شمول و عموم است ، و اوصاف مذكوره نيز دالّ بر عدم عموم است .
و اصل آل ، اهل بوده ، هاء را بدل به الف كردند ، [ آل شد ] .
أخيار : جمع خير است .
و أبرار : جمع برّ ، والبرّ : خلاف العقوق ، و نيكويى و طاعت .