ينابيع : جمع ينبوع است ، به معنى چشمه .
بر اين تقدير ، مراد از غرس ، استحكامى است كه لازمه درخت نشاندن است .
و خشوع : فروتنى و زارى نمودن است ، و خشوع ، در بدن و بصر و صوت مى باشد ، و درخت فروتنى ، استعاره مصرّحه است و غرس ، ترشيح الاستعاره .
و احتمال مى رود كه بناى كلام بر تشبيه باشد . يعنى : بنشان خداوندا از براى بزرگى كه تو راست ، / 164 / در زمين آبشخور دل من ، چشمه هاى فروتنى و شكستگى را .
مورد اين فقره شريفه ، خضوع و خشوع است و متضمّن تسليم و تفويض امور به خداى عزّ وجلّ ؛ يعنى : شجره خضوع و خشوع را در دل من سبز گردان كه هميشه خاضع و خاشع عظمت تو باشم ، و توكّل بر جناب تو داشته باشم و غير را لا يعطى و لا يمنع و لا يضر و لا ينفع دانم .
و در بعضى نُسَخ : « وَأَغْزِرِ اللّهُمَّ بِعَظَمَتِكَ فِي تِرْبِ حَيَاتِي يَنَابِيعَ الْخُشُوعِ » واقع است .
غزر : فرو بردن است .
و تِرب به كسر تاء : خاك .
و مراد از حيات ، روح است كه حيات به او متعلّق است .
و ينابيع : جمع نبع است ، و نبع ، درختى است كه كمان از او سازند كه كنايه از نهايتِ مرتبه خضوع باشد .
يعنى : فروبر و بكار ـ بارخدايا ـ در خاك وجود و روح من ، درخت هاى خميده فروتنى و انكسار را .

وَأَجْرِ اللّهُمَّ لِهَيْبَـتِكَ مِنْ آمَاقِي ذَرَفاتِ الدُّمُوعِ

جَرى له الشيء ودَرَّ له : به معنى دامَ ، و به معنى ريختن و روان كردن نيز آمده .
هيبت : ترسناكى .