بسم الله الرّحمن الرّحیم
حمد وثناى بى منتها نثار درگاه ^۱ بدايع آثار متكلّمى كه به امر نافذ «هُوَ اللَّهُ الْخَــلِقُ الْبَارِئُ » ، زبان صباح را از كتمِ عدم به دار الملك وجود متوجّه نموده ، طريق سلوك مسالك نجاح وفلاح به آحاد عباد آموخت .
و شكر و تحيّاتِ بيرون از حدّ واحصا ، نثار بارگاه معبود بى شريك و انبازى كه از محض فضل نامتناهى اين هفت رواق اَطباق ^۲ سماوات طِباق را كه نمونه اى از انشاى اِبداع اوست ، و دواير قوىْ پرتوىِ هفت [ طبقه ] زمين كه نقطه امتحان اِختراع اوست ، به انوار كواكب ثواقب و انواع جواهر زَواهر براى هدايت عِباد به معرفت مبدأ و معاد آراست .
و اين گنبد مينايى را با اين همه خوبى و زيبايى به آفتابِ عالمتاب و ماه جهانتاب و بروج سعادتْ مَناب و نجوم هدايت مآب ، به اين دلفريبى / 3 / مزيّن ساخت ، و اَضداد عناصر و اركان و ساحت هفت چرخ بوقلمون [ را ] به يكديگر ارتباط و ايتلاف داد ، و به فضل جسيم ، ديده حقيقت بين مُسترشدان مَسالكِ هدايت را از مدارك گمراهى منعطف ساخته ، به وسيله پادشاهانِ ممالك يقين اَعنى ائمّه معصومين ـ صلوات اللّه عليهم اجمعين ـ به منهج قويم و طريق مستقيم رسانيد ، و محبّان اين خاندان را به نعيم مقيم ، نوازش فرموده ، از مشرب عَذبِ مغفرت و مَنهلِ زلالِ مكرمت ، شراب عفو و مرحمت چشانيد ، و پيروانِ ايشان كه صد هزار گناه با عمر كوتاه كرده باشند ، به يك دم نَدَم ، صد ساله جرايم [ و مآثِم ] از احوالشان به صيقلگرى شفقت و لطف و احسان زدود ، و نواى بشارت « إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ »^۳ به