را مستفاد از نور شمس مى دانند . و از كريمه « اللّهُ نُورُ السَّماواتِ وَالْأَرْضِ »^۱ و همچنين حديثى كه بعد از اين در باب ماه مذكور خواهد شد ، دالّ است كه نه چنين باشد .
وتأجُّج : زبانه كشيدن است و بر افروختن ، و طلوع آفتاب هر چند ازدياد پذيرد ، روشنى او نيز ازدياد پذيرد ، مانند زبانه كشيدن آتش كه هر چند آتش افروز اضافه شود ، زبانه آتش ازدياد پذيرد .
و فقره شريفه ، فتح باب اقتداست ؛ يعنى : آن خداوندى كه روشن ساخت و افروخت او ـ جلّ شأنه ـ روشنى آفتاب را به نور افروختگى او و زبانه كشيدن روشنى او كه مانند زبانه كشيدن آتش است .
فقرات شريفه اربعه / 29 / از جمله تعداد نعمت است و مورد عبارات ، مورد منّت ، و اين كه آفريننده بى غرض نيست و از غرض خالى نيست و در هر يك از آنها وقف شده ، و وقوف اربعه دلالت مى كنند بر اين كه هر يك از فقرات اربعه مستقل اند در اداى معنى الوهيت و ربوبيّت ، و مستغنى اند در بيان از غير خود .

[ دليل ديگر بر اثبات صانع و حدوث عالم و اوصاف كمال و منزّه بودن او از سمات نقص و زوال ]

و با وجود اين حال ، مترتّب اند بر يكديگر انشاى حوادث از روشنى و تاريكى و اِحكام خلق فلك دوّار و افروختن ضياء شمس ، چون چيزى را پس از چيزى به وجود آورده ، دليل است بر اين كه فاعل آنها واجب الوجود قادر عالم حىّ مريد مدرك ^۲ سميع بصير متكلّم باقى است .

[ دليل ديگر بر وجود صانع ]

و باز دالّ است كه اينها آثارند و هر اثرى را البته مؤثّرى مى بايد و مؤثّر ، اوست ـ جلّ شأنه ـ .