1.الف . پرسش اعتراض گونه فرشتگان: «وَ إِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلاَ ئِكَةِ إِنِّى جَاعِلٌ فِى الأَرْضِ خَلِيفَةً قَالُواْ أَتَجْعَلُ فِيهَا مَن يُفْسِدُ فِيهَا وَ يَسْفِكُ الدِّمَآءَ وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَك قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لاَ تَعْلَمُونَ» اگر دقّت عقلى كافى در علم و حكمت پروردگار متعال مى نمودند، مفاد سخن خداى متعال: «إِنِّي أَعْلَمُ مَا لاَ تَعْلَمُونَ»(سوره بقره، آيه ۳۰ ) برايشان روشن مى شد و نه نياز به چنان پرسشى بود و نه نياز به پاسخ آن از طريق آزمون علمى مذكور در آيات بعدى. پس عقل بعيد نمى شمارد كه فرشته اى با اشتغال به طاعتى و در اثر قلّت تأمّل در آنچه اولى به مقام عبوديّت است، در قيام به فرمان الهى قدرى تأخير نمايد؛ تأخيرى نه در حدّ معصيت، بلكه به مقدارى كه زيبنده مقام «عباد مكرمون» نباشد. ب . پس از ايمان آوردن شايستگان از قوم نوح(ع) و مهر خوردن دل هاى بقيّه، وحى آمد به سوى او: «أَنَّهُ و لَن يُومِنَ مِن قَوْمِكَ إِلاَّ مَن قَدْ ءَامَنَ فَلاَ تَبْتَـئِسْ بِمَا كَانُواْ يَفْعَلُونَ * وَ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنَا وَ وَحْيِنَا وَ لاَ تُخَاطِبْنِى فِى الَّذِينَ ظَـلَمُواْ إِنَّهُم مُّغْرَقُونَ»(سوره هود، آيه ۳۶ و ۳۷) ؛ وچون ساخت كشتى به انجام يافت، و سيل آغاز شد : «قُلْنَا احْمِلْ فِيهَا مِن كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَ أَهْلَكَ إِلاَّ مَن سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ وَ مَنْ ءَامَنَ»(سوره هود، آيه ۴۰) ؛ ليكن وقتى نوح(ع) پسر خود و ديگر كافران را طعمه طوفان سركش يافت، گفت: «رَبِّ إِنَّ ابْنِى مِنْ أَهْلِى وَ إِنَّ وَعْدَكَ الْحَقُّ وَ أَنتَ أَحْكَمُ الْحَاكِمِينَ * قَالَ يَانُوحُ إِنَّهُ و لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ إِنَّهُ و عَمَلٌ غَيْرصَالِحٍ فَلاَ تَسْأَلْنِ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنِّي أَعِظُكَ أَن تَكُونَ مِنَ الْجَاهِلِينَ»(سوره هود، آيه ۴۵ ـ ۴۶) ؛ نوح كه از اين دعا و از شتاب خود در تطبيق، احساس گناه نمود و آن را مناسب با منزلت و موقعيّت بندگى خويش نديد، به استغفار برآمد و گفت: «رَبِّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَسْأَلَكَ مَا لَيْسَ لِى بِهِ ى عِلْمٌ وَ إِلاَّ تَغْفِرْ لِى وَ تَرْحَمْنِى أَكُن مِّنَ الْخَاسِرِينَ»(سوره هود، آيه ۴۷ ).