و سماوات اند ؛ كما قيل :

پادشاه سايه خدا باشدسايه با ذات آشنا باشد^۱
پس مناسب احوال اين طبقه عليّه اين است كه متخلق به اخلاق رب البريه گرديده لا سيّما صفت حميده عدالت و خصلت ستوده نصفت كه از براى اين طايفه بهتر از هر خصلتى و نيكوتر از هر سجيتى است به مقتضاى « إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الاْءِحْسَـنِ » . ^۲ شايسته است كه سلاطين ، زبان عدل و احسان را بالنسبه به بندگان ايزد منّان مرعى داشته ، مهما امكن به داد هر مظلومى رسيده باشند ؛ چنانچه مناسب حال اولياى دولت خاقان و امناى حضرت سلطان ، آن است كه نظر به مضمون : النّاسُ عَلى دِينِ مُلُوكِهِم ^۳ همين شيوه حميده را طريقه پسنديده خود قرار داده ، در تمشيت مهامّ امور انام و ترغيب و تحريص پادشاه اسلام بر پاس خاطر فقراى گم نام كوتاهى نفرمايند .

بيت

هر كه شاه آن كند كه او گويدحيف باشد كه جز نكو گويد^۴
و خود نيز قسمى با خلق سلوك نمايند كه مردمان ـ في آناء الليالي و أطراف النهار ـ به دعا گويى پادشاه معدلت ، قيام و اقدام نموده ، ذكر جميل و نام جليل كه در حقيقت به منزله حيات است از وى در صفحه روزگار باقى بماند ^۵ چنان كه گفته است :

نام نيكى گر بماند ز آدمىبه كز او ماند سراسر^۶زرنگار^۷