كه از ما سواى تو نظر برداشته ام ، به محبت خود وارسته ام گردان ؛ زيرا كه :

صحبتى خالى ز كلفت در ميان خلق نيستهيچ منظورى در ايشان غير كام حلق نيست
پارسايى «خرقه تقوا» به تشبيه آمدهچون نگين شيشه اى كو بر فراز طلق نيست

فصل بيست و دويم : در شرح فقره بيست و دويم از فقرات دعاى شريف است

و آن مشتمل است بر يك تضرّع ، و پنج مطلب ، و يك اعتذار :

تضرّع

ستايش بى پايان و ثناى فراوان ، تو را شايسته و روا و زيبنده و سزاست اى خداوند رحمان و ملك منان ! كه ثواب جزيل و رحم جليل و وسعت رحمت و سعه مغفرت و بسيارى عفو و آمرزش و زيادتى جود و بخششت ، عابدان و زاهدان و منحرفان و مجرمان و مؤمنان را سبب خضوع و خشوع و قناعت ، و باعث طمع و رجوع و رغبت گرديده .
سَمِعَ الْعَابِدُونَ بِجَزِيلِ ثَوَابِكَ فَخَشَعُوا ، وَسَمِعَ الزَّاهِدُونَ بِسَعَةِ ¹ رَحْمَتِكَ فَقَنَعُوا ، وَسَمِعَ الْمُولُونَ عَنِ الْقَصْدِ بِجُودِكَ فَرَجَعُوا ، وَ سَمِعَ الْمُجرِمُونَ بِسَعَةِ غُفْرَانِكَ فَطَمَعُوا ، وسَمِعَ الْمُؤمِنُونَ بِكَرَمِكَ و عَفْوِكَ ² وَ فَضْلِ عَوَارِفِكَ فَرَغِبُوا ³ .
وگروهى چند از بندگان تبه روزگار به درگاه كبريايى پروردگارى ات در هر شهر و ديار صداهاى ناله دار به دعا بلند گردانيده و فرياد «يا اللّه » و خروش «يا رباه» و ناله «يا سيداه» به مسامع ساكنان ملأ اعلا رسانيده ، حَتّى ازْدَحَمَتْ ـ مَولايَ ـ بِبَابِكَ عَصَائِبُ الْعُصاةِ