فصل پنجم : در شرح فقره خامسه از فقرات دعاى شريف است

و آن نيز مشتمل است بر مناجاتى ، و دو تزيين ، و يك طلب :

مناجات

خداوندى كه عالم را صفا بخشيده اىزآفتابش نور و از ماهش ضيا بخشيده اى
مهر^۱را تابندگى از نور قدرت داده اىمهر را پايندگى در اعتلا بخشيده اى
آب وخاك وباد و آتش را پس از پيوستگىخلعت الفت ز صنع كبريا بخشيده اى
كرده اى صورتگرى بر آب از كلك وجودقطره اى را قوت نشو و نما بخشيده اى
دانه اى را از تفضل داده اى خود آب ورنگنطفه اى را از كرم عقل و حيا بخشيده اى
خيل پاكان را منزه كرده اى از هر خطامخلصان را گنج تعليم و رضا بخشيده اى
از ره احسان بى پايان و فضل لايزالاوليا را منصب فقر و فنا بخشيده اى
گاه بخشش از وفور رحمت بى انتهاعارفان را نعمت درد و بلا بخشيده اى
دشمنان را مال بى پايان عطا فرموده اىدوستان را گوهر رنج و عنا بخشيده اى
داده اى بيگانگان را فرش ابريشم طرازآشنايان را حصير و بوريا بخشيده اى
درمقام دشمنى و اندر مكان دوستىهرچه بخشيدى به هر يك خوش به جا بخشيده اى
مصلحت در هريك از فقر و غنا باشد يقينمحض خير است آنچه برشاه [و] گدا بخشيده اى
شكر كمتر نعمتى نايد ز ما در عمرخويشزآنچه از انعام عام خود بما بخشيده اى
كى دهد گنج^۲قناعت را به گنج شايگاناز خلايق آن كه او را انزوا بخشيده اى
گر بود انصاف بهتر باشد از هر دولتىدولت فقرى كه بر اين بينوا بخشيده اى
بى نيازا از سواى خود بكن ما را غنىكاين بود به زآنچه خود بر اغنيا بخشيده اى
از كرم بگذر ز جرم ما به حقّ مصطفىزآن كه گر بخشى به ما بر مصطفى بخشيده اى
اللّهُمَّ إِنِّي أَسْأَ لُكَ مِنْ نُورِكَ بِأَنْوَرِهِ وَكُلُّ نُورِكَ نَيِّرٌ، اللّهُمَّ إِنِّي أَسْأَ لُكَ بِنُورِكَ كُلِّهِ .