الْخَبِيرُ الْخَالِقُ خَيْرُ النَّاصِرِينَ الدَّيَّانُ الشَّكُورُ الْعَظِيمُ اللَّطِيفُ الشَّافِي .
تتميم : لفظ «احصا» در حديث مزبور شامل است مر صورت قرائت نمودن و نوشتن و همراه داشتن آنها را ، مگر اين كه صورت قرائت ، ظاهرتر است و ظاهر اين است كه مراد ضبط نمودن آنهاست ، هر چند به ترتيب مرقوم ، مضبوط نگردد ؛ و مؤيد آنچه مرسوم گرديد ، آن است كه اسماى مرقومه در نسخ متعدده كه به نظر حقير رسيده ، به ترتيبى كه ابن فهد مرحوم ضبط فرموده اند ، نيست و اختلاف در ميان آنها واقع است . و نيز مؤيد بعضى از آنچه ذكر شد آن چيزى است كه نسبت داده شده است به زجاج كه : حديث مزبور به اين معنى راجع است كه هر كه خداى را به واحدانيت بشناسد و به آن تصديق نمايد و اسماى مزبوره را به قصد تعظيم و اجلال او بر زبان راند ، در بهشت داخل شود و قول او كه بر زبان راند ، منافات با آنچه مرقوم شد ندارد ؛ چه نظر او در اين باب به سوى فرد اظهر از احصا بوده .
وبالجمله : از براى هر يك از اسماى مزبوره خواصى و فوايدى مذكور است كه علماى اعداد به قاعده و تجربه معلوم نموده اند و ذكر آنها با وضع اين مختصر مناسبتى ندارد و هر كه خواهد ، از رسائل مؤلّفه در اين باب طلب نمايد .