وجود اين كه صفات رذيله در فرعون بسيار بود ، او را به صفت ذميمه علو نسبت داده آن جايى كه فرموده است : «إِنَّ فِرْعَوْنَ لَعَالٍ فِى الْأَرْضِ»^۱ ، پس معلوم مى گردد كه اين صفت بدترين صفات است از براى بنده ضعيف كه قوّت و قدرت او به اعتبارى از مورى كمتر است و مع ذلك خود را از ديگران برتر مى داند ، بلكه واجب اين است كه به مقتضاى اين كه گفته اند :

كسى را رسد كبريا و منىكه ملكش قديم است و ذاتش غنى
بنده مسكين اگر به حسب اسباب ظاهره ، علو و رفعتش از ديگران بيش نمايد ، در واقع خود را از مورى كمتر داند ، بلكه از هر موجودى خود را ضعيف تر پندارد ، و ليكن اين صفت در اغلب مردم موجود است و از آن خبر ندارند ؛ چنانچه مروى است از حضرت اميرالمؤمنين ـ صلوات اللّه و سلامه عليه ـ كه فرموده اند : إنَّ الرَّجُلَ لَيُعْجِبُهُ أنْ يَكُونَ شِرَاكُ نَعْلِهِ أَجْوَدَ مِن شِرَاكِ نَعْلِ صَاحِبِهِ فَيَدْخُلُ تَحْتَهَا^۲ يعنى به درستى كه مردى [ كه ]تعجب مى آورد او را بند نعلين او از بند نعلين رفيق خود ، پس آن مرد عالى است و داخل در تحت آيه شريفه خواهد بود . چه جاى اين كه به واسطه هر چيزى از اسباب ظاهره فانيه كه هر لحظه به دست ديگرى در حكم عاريت است ، فخر و مباهات بر اقران و امثال خود نموده و از آن راه ، خود را از ايشان بالاتر داند ، و از اين جاست كه در حديث فضل ^۳ وارد شده كه آيه مذكوره قرائت نموده ، فقال : ذَهَبَتِ الأَمَانِيُّ هاهُنا .