من تلك البقاع ، پس آن زمين هم از آن زمين هايى است كه دعا در آن مستجاب مى گردد ^۱ .
مجملاً قدر و منزلت جناب امام حسين عليه السلام نه به حدى است كه به معرض تقرير و تحرير تواند درآيد ، جزيى [از] شرافتى كه خداوند عالم به جهت آن حضرت به ارض اقدس كربلا عطا فرموده اين است كه آن را از قطعه هاى بهشت خلق كرده ، [ و ] در روز قيامت نور او زيادتى كند بر همه بهشت ها . وارد شده است كه زمين مكه بر خود باليده فخر نمود كه مثل من مكانى در كلّ زمين ها به هم نمى رسد ؛ زيرا كه خدا مرا خانه خود قرار داده و بر هر بنده اى واجب كرده كه از مكان هاى چند به زيارت من مى آيند و طواف مى كنند .

روايت است كه چون كعبه اين منايى كرداثر به ذروه درگاه كبريايى كرد
خطاب شد به سوى كعبه از جناب غفوركه اى عبث شده بر شأن خويشتن مغرور
اگر نبود ز تو ارض كربلا منظورتو را براى چه مى دادم اين شرافت و نور
تو از كجا و چنين قسم ادعا ز كجاعلوّ مرتبه و شأن كربلا ز كجا
به خود مناز اگر مروه و صفا دارىچه رتبه و چه صفا پيش كربلا دارى
اگر چه رو به تو فرموده ايم طاعت راسپرده ايم به او شافع قيامت را
چنان كه ز آدم و حوا غرض محمّد بودغرض ز خلق تو هم كربلاى امجد بود
قسم چهارم : اسبابى است كه بر مى گردد به دعا و مكان و علايم مثل دعا كردن در بالاى سر جناب سيدالشهدا عليه السلام ؛ چه روايت شده است از امام به حق ناطق جعفر بن محمد الصادق عليه السلام كه : هر كه را حاجتى به سوى خداى عزوجل بوده باشد ، پس بايستد در بالاى سر جناب سيدالشهدا عليه السلام در روضه مقدسه و بگويد : يَا أبَا عَبْدِاللّهِ ، أشْهَدُ أنَّكَ تَشْهَدُ مَقَامِي ، و تَسْمَعُ كَلامِي ، و أنَّكَ حَيٌّ عِنْدَ رَبِّكَ تُرْزَقُ ، فَأسْأَلُ اللّهَ رَبَّكَ وَرَبّي قَضَاءَ حَوَائِجِي ، پس به درستى كه حاجت او ـ إن شاء اللّه ـ بر آورده مى شود^۲.
و مثل دعا در عرفات و مشعر و حرم محترم و كعبه معظمه و مساجد و غير آنها از