نيك او به خداوند متعال است. بنده در اين منزل در نزديك ترين جاها به خداوند متعال قرار دارد. و هر چه بيشتر بنده به خداوند متعال اميدوارتر باشد ، به او نزديك تر است. همچنين دعاى او به پذيرش و استجابت نيز نزديك تر است.
همچنان كه در حديث قدسى آمده است :
من آن چنانم كه گمان بنده ام به من . پس هيچ گمانى جز خير به من مَبَريد.
و به كليم خود موسى بن عمران عليه السلام چنين وحى كرد :
چرا مرا نمى خوانى و به من اميدوار نيستى ؟ پس همانا من شنونده حرف ها و دردِ دل تو هستم.
و از امام صادق عليه السلام چنين روايت شده است كه:
هنگامى كه دعايى را مى خوانى، آن را در قلب خودت قبول شده و مورد پذيرش واقع شده تلقى كن و چنان گمان ببر كه اجابت در آستان تو است ... .
اين چنين دعايى كه با اميد و اطمينان همه جانبه به خداوند متعال خوانده مى شود ، محققا مستجاب شده و پذيرفته مى شود و اين همان معناى اصطلاح «حاجته بالباب» است كه در روايت از آن ياد شده است.
اطمينان به خداوند متعال از ميزان شناخت بنده نسبت به ذات اقدس الهى ناشى مى شود ؛ همچنان كه ترس بنده از خداوند متعال نيز ناشى از همين موضوع است. همچنين ميزان شناخت بنده از ذات اقدس الهى هم اندازه ترس او از خداوند متعال است.
همچنان كه خداوند متعال مى فرمايد :
از بندگان خداوند تنها دانايانند كه از او مى ترسند ... .^۱

1 ـ 1 ـ 1 . منزلى ميان خيرى كه فرود مى آيد و شرى كه بالا مى رود.

در كنار اين اميدوارى گسترده در هنگام انجام هر گناه و زشت خويى از جانب بنده امان از كيفر و خشم خداوند متعال قرار گرفته است. بنده در اين ميان به خيرى كه از خداوند خواسته و فرود مى آيد اميد دارد. نيز چنين بنده اى در برابر زشت كردارى خود كه از او نسبت به نعمت هاى خداوند متعال صادر شده ، مانند كسى است كه از كيفر و مجازات خداوند متعال ايمنى يافته است.
در دعاى عرفه امام حسين عليه السلام اين تابلوى سحر انگيز را ـ كه به توصيف خير نازل و زشتى هايمان در برابر اين نعمت ها پرداخته است ـ چنين مى يابيم :
ييى [مولايم] تويى كه منت نهادى ؛ تويى كه نعمت دادى به من، احسانم كردى، نيك رفتاريم كردى، برترى ام دادى ؛ تويى كه كاملم كردى، روزى ام دادى، توفيقم عطا فرمودى، و به من عطا كردى ؛ تويى كه توانگرم كردى، نگه ام داشتى، و مأوايم دادى، كفايت كارم