شيشه اى شكستند و بدين گونه بدو فهمانده شد كه اگر خداوند مى خوابيد، جهان از بين مى رفت . ^۱
گفته شده اين حديث نه تنها مرفوع نيست، بلكه از اسرائيليات منكر است و موسى عليه السلامبالاتر از آن است كه خواب را بر خداوند روا بداند و در قرآن نيز آمده است :
«الْحَىُّ الْقَيُّومُ لاَ تَأْخُذُهُو سِنَةٌ وَلاَ نَوْمٌ لَّهُو مَا فِى السَّمَـوَ تِ وَمَا فِى الْأَرْضِ» (سوره بقره، آيه ۲۵۵)^۲.
و اين كه با توجه به آيه
«وَ مَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى * إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْىٌ يُوحَى» (سوره نجم، آيه ۳ و ۴) و طعن هاى موجود در حديث نسبت به صفات الهى، معقول نيست كه اين حديث به پيامبر صلى الله عليه و آله نسبت داده شود و شكى نيست كه اين از خرافات و اسطوره ها بوده و از جمله مرويات أبوهريره از كعب الاحبار است كه آنها را به قصد تحريف و تخريب دين اسلام منتشر مى كرد . ^۳
بايد يادآور شد كه شبيه به حديث بالا، از أبو برده و عبداللّه بن سلام و ابن عباس موقوف و از سعيد بن جبير و عكرمه به صورت منقطع نيز نقل شده است ^۴ و نقل آن منحصر در أبو هريره نيست .
3 ـ 1 . واضع، حديث ضعيف السندى را گرفته و براى آن، سند صحيحى تهيه مى بيند تا رواج يابد ^۵ ؛هر چند برخى اين نوع حديث را از نوع حديث مقلوب ^۶ نه موضوع و برخى آن را مركّب الاسناد دانسته اند . ^۷
به هر حال، موضوع دانستن اين نوع حديث به راحتى ميسر نيست؛ چه ضعف سند، خودبه خود دلالت بر وضع نمى كند؛ هر چند مى تواند قرينه اى بر وضع باشد.
از سويى ديگر، صحت سند، دليل بر صحت متن نيست و اين امر موجب نمى شود كه به متن نظر نشود. از اين رو، تصريح شده احاديثى وجود دارند كه على رغم صحت سندشان، مردود شناخته شده اند و صحت متن نيز موجب نمى شود كه به سند نظر نشود . ^۸