يكديگر قرار داده، و از آنها نتيجه گرفته كه با وجود اين اختلاف ها، چگونه مى توان گفت: «أوّل من جمع القرآن أبوبكر و يا أوّل من جمع القرآن عمر و أتّم عمله عثمان أو الّتى تقول: انّ القرآن جمع و أودع عند حفصة و أخذه عثمان» ^۱ ؛ در حالى كه نسخه هاى زيادى در مناطق مسلمان نشين وجود داشته و مردم از آنها استفاده مى كرده اند و در دوران پيامبر به نگارش در آمده بوده اند. ^۲

2 ـ 7 . مدرسه اهل بيت

از آنجا كه نويسنده در صدد تبيين ديدگاه مدرسه اهل بيت عليهم السلام درباره قرآن بوده، از شخص پيامبر و اهل بيت او و اين كه چه جايگاهى در ابلاغ رسالت الهى دارند، سخن گفته و به اين منظور، از قرآن بهره گرفته، تا مبانى بحث ها و ادعاى خود را محكم سازد. خدا از پيامبر و خاندانش به انسان هايى ياد كرده كه از گناه و خطا در امان اند. ^۳ و امر تبليغ بر عهده خود او و يا يكى از خاندان اوست. ولى به من گفته شده كه قرآن را جز خودت و يا مردى از جانب خودت ابلاغ نكند. ^۴
مؤلف، در برابر، آياتى را آورده كه در آنها وضعيت رفتار و گفتار صحابه بيان شده و به اين ترتيب، كوشيده تا موقعيت اهل بيت پيامبر را براى شركت در امر تبليغ رسالت، تبيين و تثبيت كند. هدف وى از طرح اين بحث و مستند كردن آن به قرآن، تبيين نقش مدرسه اهل بيت در تحكيم جايگاه قرآن و استوارى مبانى باور به آن است.
از همين روست كه وى، در كتاب خود بابى را باز كرده و در آن به صراحت تمام از مشى پيامبر و اهل بيت مطهر درباره قرآن سخن گفته و اعلام كرده كه هيچ سخنى از اهل بيت عليهم السلام كه موجب وهن قرآن شود و به سلامتى آن آسيب بزند، صادر نشده است. ^۵

3 ـ 7 . آموزش قرائت قرآن

در اين اثر كوشيده شده تا اقراء قرآن از سوى پيامبر در مكه و مدينه بازگو شود تا به بدين وسيله، روشن گردد كه چگونه پيامبر رسالت خود را در رواج تلاوت قرآن و تفهيم آن به انجام رسانده است. دلايل اين بخش گواهى مى دهد كه رخدادهاى پس از پيامبر و ديدگاه هايى كه درباره نسخ و انساء و يا اختلاف در آيات و قرائت قرآن وجود دارد، هيچ جاى توجيه تاريخى نمى تواند داشته باشد. نيز، روشن مى شود كه به جز ساختگى بودن روايات مربوط به اختلافات در قرآن، چه معنايى مى دهد؟ جايى كه آموزش قرآن از سوى پيامبر به گونه اى است كه تا به گروهى تعدادى آيه آموزش داده