چون امير نامدار ، آن حكايت ناهنجار شنود ، به تبسّم درآمده ، در جواب او فرمود كه : «خسرو را چه حد آن كه نام آن سرور را بر زبان رانَد ويا خود را لايق اين طور مدّعيان داند؟ رسيدن تو به شهر مدينه وملاقات با آن صاحب وقار وسكينه ، حالا خيال باطل است ومدّعايى كه تو در خاطر دارى ، چون كلمه شهادت بر زبان آرى ، از من حاصل است . منم كُشنده عَمرو وعنتر ؛ منم كَننده در خيبر ؛ منم صاحب ذوالفقار ؛ منم شاه دُلدُل سوار ؛ منم آن سرافراز به خلعت « هل أتى » ؛ ^۱ منم آن مشرّف به تشريف « لافتى » . ^۲ منم ولىّ خالق عرش وفرش ؛ منم با صدق ^۳ سلوني عن ما دون العرش ؛ ^۴ منم كه آن رسول مكرّم به خطاب «طا» و «ها» ، در شأن من فرموده كه : أنا مدينة العلم وعليٌّ بابها ؛ ^۵ منم جامع [ الـ ]مكارم الزاهرة والمفاخر الباهرة ، صاحب قربت أنت أخي في الدنيا والآخرة » . ^۶
منم ابن عم پيغمبر وغالب به هر غالبمنم مطلوب هر طالب ، على بن ابوطال
ب
منم آن كه آرزوى سرِ او نموده ودر طلبش اين مسافت بعيد پيموده[ اى ] ، خوش باشد ! به ميدان در آ وهنرى كه داشته باشى ، بازنما .