3. سنن ابن ماجه (273ق)، كتاب الطب، ج2، ص1137،
4. سنن ابى داود (275ق) ، كتاب الطب، ج2، ص219،
5. السنن الكبرى، نسايى (303ق)، كتاب الطب، ح6 ، ص351،
6. المستدرك حاكم نيشابورى (405ق)، كتاب الطب، ج4، ص220،
7. مجمع الزوائد، هيثمى (807ق)، كتاب الطب، ج5 ، ص84 ،
8. شرح مسلم النووى، باب الطب والمرض ، ج41، ص169،
9. المصنف ابن ابى شيبه، كتاب الطب، ج5 ، ص421.
مصادر مستقل حديثى اهل سنت بدين قرار است:
1. الطب النبوى، ابونعيم اصفهانى (336 ـ 430 يا 432ق)، تحقيق: عمر رجب، ألمانيا، Marbury - Lahn، جامعة فيليبس، 1969م، 189ص. ^۱
اين كتاب به تازگى نيز به عنوان پايان نامه دكترى تحقيق شده و با اين شناسه به چاپ رسيده است: دراسة و تحقيق: مصطفى خضر دونمز التركى، 2 ج، بيروت، دار ابن حزم، 427ق /2006م.
از اين كتاب يك نسخه عكسى در كتابخانه آية اللّه مرعشى به شماره عكس 902ق در 141برگ وجود دارد كه از آخر افتادگى دارد. ^۲
2. الطب النبوى، موفق الدين عبداللطيف البغدادى (577 ـ 629ق)، تحقيق: يوسف على بديوى، دمشق ـ بيروت: دار ابن كثير، 1410ق /1990م، عربى، 314ص.
همچنين اين كتاب با تصحيح عبدالمعطى امين قلعه جى به چاپ رسيده است.
عبداللطيف بغدادى را عالمى كثير التصنيف توصيف كرده اند كه بيشترين عرضه هاى علمى وى پزشكى و ادبيات است.
او در كتاب طب النبى با استفاده از آگاهى هاى پزشكى، رواياتى از پيامبر در موضوعات مختلف گردآورده است. اين اثر صبغه يك كتاب حديثى محض ندارد؛ چرا كه با تحليل ها، درآمدها و توضيحات فراوان نويسنده همراه شده است.
بغدادى كتابش را در سه فن سامان داده است: فن نخست به قواعد علمى و عملى پزشكى اختصاص دارد. در فن دوم با عنوان «ادويه و اغذيه» به خوراكى ها و آثار دارويى آنها و نيز داروهاى تركيبى پرداخته است. فن سوم نيز به علاج بيمارى ها اختصاص دارد.
محقق كتاب، آقاى على بديوى، شرح حال اجمالى از بغدادى ارائه مى كند و همچنين منابع روايى وى را در اين كتاب بيست عنوان بر مى شمارد.
اين كتاب بر پايه يك نسخه در كتابخانه ظاهريه تصحيح شده است.