زمان آن را پيش از ظهر شرعى دانسته اند، براى نظر خود دليل و شاهدى ندارند.

نتيجه

از مباحث گذشته به دست آمد: اولاً، در برخى روايات، پيشوايان معصوم برخى مخاطبان را به انجام خواب قيلوله توصيه كرده اند؛ البته اين توصيه ها صرفا ارشادى بوده است و بيش از اين كه بر مطلوب بودن خواب قيلوله دلالت كند، از آن استفاده نمى شود، بويژه در مقايسه با خواب ساعت هاى ديگر روز، و از آن استحباب شرعى به معناى برخوردارى از ثواب فهميده نمى شود. از طرفى، انجام خواب قيلوله مى تواند يكى از عوامل كمك به شب زنده دارى به شمار آيد؛ همچنان كه ارتباطى نزديك با موقعيت جغرافيايى (از نظر زمانى و مكانى) نيز دارد.
زمان خواب قيلوله نيز، برخلاف نظر مشهور ـ كه آن را پيش از نماز ظهر معرفى مى كند ـ بر اساس شواهد لغوى، فرهنگى و روايى، پس از انجام فريضه ظهر و احيانا صرف غذاى نيم روزى تا پيش از وقت نماز عصر است. خواب قيلوله در مقايسه با ساير ساعات روز، مفيدترين زمان براى خواب در روز، به جهت ايجاد نشاط جسمى و روحى محسوب مى شود.

كتاب نامه

ـ بحارالانوار، محمد باقر مجلسى، بيروت: مؤسسة الوفاء، دوم، 1403ق.
ـ تحفة الاحوذى فى شرح الترمذى، المبار كفورى، بيروت: دارالكتب العلميه، اول، 1410ق.
ـ تفسير الصافى، ملاّ محسن فيض كاشانى، تحقيق: شيخ حسين اعلمى، قم: مؤسسه الهادى، دوم، 1416ق.
ـ تفسير القرآن العظيم، اسماعيل بن كثير، قاهره: مكتبة دارالتراث، بى تا.
ـ تهذيب الاحكام، شيخ طوسى، تحقيق: سيد حسن خراسانى، تهران: دارالكتب الاسلاميه، چهارم، 1365ش.
ـ الجامع لاحكام القرآن، ابوعبداللّه محمد بن احمد انصارى قرطبى، بيروت: مؤسسة التاريخ العربى، 1405ق.
ـ الصحاح، اسماعليل بن حماد جوهرى، تحقيق: احمد بن عبدالغفور عطار، بيروت: دارالعلم للملايين، چهارم، 1407ق.
ـ الكافى، محمد بن يعقوب كلينى، تحقيق: على اكبر غفارى، تهران: دارالكتب الاسلاميه، سوم، 1388ق.
ـ الكشاف، محمد بن عمر زمخشرى، بيروت: دارالكتاب العربى، 1407ق.
ـ كنزالعمال، متقى هندى، تحقيق: شيخ بكرى حيانى، بيروت: مؤسسة الرساله، بى تا.
ـ لسان العرب، ابن منظور، بيروت: دار احياء التراث العربى، اول، 1405ق.