2. اتفاقى باشد؛ ^۱
3. در جاى مناسبش به كار رود؛ ^۲
4. در جاى حق به كار رود. ^۳
بدين ترتيب، سجعى كه در دعاى كميل، به كار گرفته شده (مقدمه شماره3)، جدا از آن كه مشمول موارد مجاز يادشده است، محصول طبع بلند و مهندسى سخنِ كسى است كه همگان برجستگى هايش را در ميدان ادب و سخن ستوده اند (مقدمه شماره2) و بر اساس گزارش هاى تاريخى، بى مقدمه و بدون تمرين پيشاپيش، خطبه هايى ارتجالى و دراز دامن را، گاه بدون به كار بردنِ حتى يك الف ـ كه بيشترين كاربرد را در ميان حروف الفبا، در زبان عربى دارد ـ بر زبان، جارى مى كرده است؛ ^۴ گويا، تنها و تنها، درباره اوست كه سروده اند: «كار نيكان را قياس از خود مگير!».

كتابنامه

ـ احياء علوم الدين، ابوحامد غزالى، بيروت: دارالمعرفه، 1402ق.
ـ ارشاد السارى لشرح صحيح البخارى، ابوالعباس قسطلانى، بيروت: دار احياء التراث العربى، بى تا.
ـ اقبال الاعمال، رضى الدين ابن طاووس، تهران: دارالكتب الاسلاميه، دوم، 1367ش.
ـ امام على عليه السلام صداى عدالت انسانى، جرج جرادق، ترجمه: هادى خسروشاهى، قم: نشر خرم، اول، 1369ش.
ـ بحارالأنوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، محمدباقر مجلسى، بيروت: مؤسسة الوفاء، دوم، 1403ق.
ـ بذل المجهود فى حل ابى داود، خليل احمد سهار نفورى، بيروت: دارالفكر، بى جا، بى تا.
ـ البيان و التبيين، عمرو بن بحر جاحظ، تحقيق: عبدالسلام محمّد هارون، بيروت: دارالفكر، بى تا.
ـ تدريب الراوى فى شرح تقريب النواوى، جلال الدين سيوطى، تحقيق: عبدالوهاب عبداللطيف، بيروت: دارالكتب العلمية، سوم، 1409ق.
ـ تذكرة الخواص، سبط ابن جوزى، بيروت: مؤسسه اهل البيت عليهم السلام، بى تا.
ـ توضيح الافكار لمعانى تنقيح الانظار، محمّد بن اسماعيل حسنى صنعانى، تحقيق: محمّد محيى الدين عبدالحميد، بيروت: دار احياءالتراث العربى، اول، 1366ق.
ـ تهذيب الكمال فى اسماء الرجال، ابوالحجاج مزى، تحقيق: بشار عواد معروف، بيروت: مؤسسة الرساله، اول، 1413ق.