الگوى حسنه اى» براى امت اسلام و براى همه بشريت محسوب مى گردد؛ ^۱ به علاوه، اطاعت از دستورات وى براى پيروانش لازم و ضرورى دانسته شده است. ^۲
دليل دوم: هرچند سيد قطب مى كوشد گستره «شؤون و اُمور دنيايى» مورد اشاره در حديث پيش گفته را معدود و محدود توصيف كند و اين شؤون را در حيطه علوم مادىِ محض و تطبيق ها و تجربيات عملىِ صرف، منحصر كند، ^۳ لكن بايد دانست كه مقصود و محصول اين روايت، فصل و قطع امور دنيوى از امور دينى است ^۴ و اين روايت تعبير ديگرى از آن سخن مشهور است كه مى گويد: «امر قيصر را به قيصر واگذاريد و امر خدا را به خدا». و سازندگان و جعل كنندگان آن برخلاف ديدگاه و برداشت جامع و فراگير مفسر فى ظلال القرآن از دين و آموزه هاى وحيانى، ^۵ درصدد ايجاد شكاف ميان امور دنيوى و امور اخروى بوده و روايت مذكور را نيز احياناً به همين دليل ساخته و پرداخته اند. به علاوه، آنان كه، مطابق با دلالت صريح و روشن اين روايت، پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم را در ارائه راه كارهاى دنيايى ناآگاه تر و ناكارآمدتر از خويش معرفى مى كنند؛ امور دنيايى را نيز در «تلقيح نخل» و در ساير امور جزئى ديگر ـ كه محتاجِ تجربه و آزمايش عملى اند ـ منحصر نمى دانند. امور دنيايى در نگاه و نظر آنها بسى درازدامن تر از امور خدايى و معنويى بوده و حاوى و حامل هر امرى، جز عبادات قالبى و شكلى ^۶ است. از اين رو، با پذيرش اين روايت لازم مى آيد از بسيارى از ابواب و مباحث فقهى ـ كه به موضوعاتى غير از عبادات ^۷ مى پردازند ـ دست بشوييم ^۸ و از سوى ديگر، مجتهدين و فقها و عالمان دينى را نشايد كه در اين مباحث به اجتهاد بپردازند.
دليل سوم: چگونه پذيرفتنى است كه شخص عاقل و با همتى چون پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم ساليانى مديد (بيش از پنجاه سال) از عمر خويش را در مكه و مدينه و در ميان ساكنان اين دو محل ـ كه نخل مشهورترين درخت آنان به حساب مى آمده و كاشتن نخل شغل شاغل آنها بوده ـ سپرى كند و شيوه صحيح و مطلوب كاشت و تلقيح نخل را فرا نگرفته باشد.
دليل چهارم: در صورتى كه موضوع تلقيحِ نخل ـ كه پيامبر در آن دخالت كرده ـ از امورى به حساب آيد كه ارتباطى با رسالت و مسؤوليت آن حضرت نداشته و مردم در انجام و اجراى آن مستقل