روايت اشاره مى كند كه بر طبق آن دو، على[ عليه السلام ] به همراه جمعى از مهاجران و انصار در به وجود آمدن حادثه اى كه منجر به نزول آيه فوق گرديده، مشاركت داشته است. ^۱ گرچه مفسر فى ظلال القرآن صراحتاً به شراب نوشيدن على عليه السلام اشاره نكرده، لكن روشن است كه مراد وى از مشاركت آن حضرت در ايجاد حادثه اى كه منجر به نزول آيه فوق گرديده، نمى تواند چيزى جز اين معنا باشد.
نسبت دادن عمل ناشايست و جاهلىِ شراب خوارى به امام على عليه السلام ، هرچند از نظر اهل سنت بى اشكال است؛ زيرا از ديدگاه آنها اين امر قبل از تحريم شراب بوده، لذا گناه و جرم قابل مؤاخذه اى محسوب نمى گردد؛ ^۲ ليكن در نگاه آنان كه مرتبه و مقام على عليه السلام را غير قابل مقايسه با ديگر صحابه مى دانند و او را جانشين پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم و امام و هادى امت اسلام و بشريت پس از آن حضرت و منصوب به امامت از جانب خداوند مى دانند، شراب خوارى آن حضرت حتى پيش از تحريم آن پذييرفتنى نيست و جرم بزرگى محسوب مى گردد؛ چه، مقام امامت به ظالمان ـ كه شراب خواران نيز از جمله آنان هستند ـ نمى رسد. ^۳ به علاوه، شراب «رِجس» و «نَجس» است ^۴ و در همه شريعت هاى آسمانى حرام بوده است؛ ^۵ لذا نه تنها پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم كه خاندان بزرگوار آن حضرت نيز از اين آلودگى، مُبرَّى بوده اند. ^۶ از اين رو، مى توان حدس زد كه اين قبيل گزارش هاى جعلى به منظور همسان سازى مراجع حقيقى با مراجع جعلى و بَدَلى، و براى زدودن فضيلت هاى صاحبان فضايل برساخته شده است.

اميدوارى على بن ابى طالب عليه السلام براى محشور شدن با طلحه و زبير و عثمان!!!

سيد قطب در ذيل آيه شريفه: «وَنَزَعْنَا مَا فِى صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ» ، ^۷ از تفسير قرطبى روايتى نقل مى كند ^۸ كه بر طبق آن، امام على عليه السلام اميدوار بوده كه وى، عثمان، طلحه و زبير از كسانى باشند كه خداوند درباره آنان فرموده: «وَنَزَعْنَا مَا فِى صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ» ! ^۹
اين روايت با لفظى ديگر و بدون ذكر نام عثمان و زبير، نيز گزارش شده و سبب صدور آن، دلجويى امام على عليه السلام از فرزند طلحه اعلام گرديده است. ^۱۰