بايد اذعان نمود كه اين گونه روايات و گزارش هاى تاريخى ضعيف و مشكوك الصدورند و عدم صدور آنها تقريباً قطعى به نظر مى رسد؛ زيرا بر طبق اين روايت، امام على عليه السلام براى حشر با كسانى اظهار اميدوارى كرده كه با شخصيت ملكوتى وى سنخيت و قرابتى ندارند! طلحه و زبير در قتل عثمان نقش مؤثرى ايفا كرده اند؛ حال آن كه امام على عليه السلام و فرزندانش در صدد ممانعت از قتل وى بودند. از سوى ديگر، عثمان در دوران خلافت خويش، بر خلاف قوانين الهى، اعمال نارواى بسيارى را مرتكب گرديده است. ^۱ از سوى ديگر، طلحه و زبير با على عليه السلام خليفه راستين پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم و امام بر حق و منتخب مسلمانان ـ كه خود نيز با وى بيعت كرده بودند ـ وارد جنگ شدند؛ فتنه هايى برپا نمودند و در پى آن خون هايى، به ناحق، ريخته شد؛ همچنان كه آن دو با خروج بر خليفه مسلمين زمينه تضعيف خلافت آن حضرت عليه السلام و قدرت و قوت گرفتن ستمگران و افراد نالايق را فراهم نمودند. بر اين اساس، وضعيت دو دسته افراد فوق، يعنى عثمان از يك سو، و طلحه و زبير از ديگر سو، تقريباً روشن است. اين وضعيت از هرگونه سنخيّت و هم سويى با موقعيّت و مرتبت ممتاز و بى بديل پيشواى پارسايان، على بن ابى طالب به دور است. على عليه السلام «ساقى كوثر» ^۲ و «قسيم النَّار و الجَنَّة» ^۳ است؛ او را چگونه زيبد كه آرزوى حشر با فتنه انگيزان و منحرفان داشته باشد: «شتَّان بينَ هذا و ذاك»!

عايشه همسر پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم در دنيا و آخرت

سيد قطب در ضمن سخنى درباره موقعيّت برتر صحابه پيامبر و عظمت شخصيت و شأن آنان، مدعى است: على بن ابى طالب ـ كرم اللّه وجهه ـ هنگامى كه، عمَّارياسر و فرزندش حسن رضى الله عنه را براى زدودن اختلاف پيش آمده ميان خود و عايشه، به جانب كوفه گسيل مى دارد در ضمن پيامى كه براى مردم آن ديار ارسال مى كند، «عايشه را همسر پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم در دنيا و آخرت توصيف كرده است»؛ ^۴ حال آن كه با مراجعه به منابع كهن، روشن مى گردد كه اين سخن، حتى در صورت برخوردارى از اصالت، سخن يا برداشت جناب عمار رضى الله عنه بوده و نه بخشى از پيام امام على عليه السلام به مردم كوفه؛ ^۵ چه، على عليه السلام پيشواى پرهيزگاران است و جز سخن حق بر زبان نمى راند؛ لذا بين سخن او و ديگران، هر چند پيروان و دوستداران وى باشند، تفاوت بسيار است. هرچند بخش پايانى روايت مربوط به اين