در زمان صحابه است و اختلاف نقل ها از نقل به معنا بودن سرچشمه مى گيرد. از روايات ضرب قرآن معلوم مى شود ناآگاهى يا كينه توزى موجب ضرب قرآن بعضه ببعض مى شود.
2. از روايات ضرب القرآن به دست مى آيد كه ضرب القرآن امرى ناپسند، گمراه كننده، كفرآلود و غير مجاز است.
3. ناآگاهى از باطن آيات و جدايى از ترجمان و مفسران اهل بيت عليهم السلام باعث گمراهى و كفر خواهد شد و ضرورت همراهى آيات و عترت در تفسير آشكار است.
4. ضرب قرآن به قرآن، تفسير غلط قرآن نيست، بلكه عملى است كه لازمه آن كفر، تكذيب آيات و انكار قرآن و گمراهى در دين است.
5. ضرب قرآن به قرآن با توجه به مجموعه روايات و مفهوم آنها همان خلط بين آيات، به هم زدن آنها از نظر مقامات و مناسبات مفاهيم آيات با يكديگر و اخلال كردن در ترتيب بيان مقاصد قرآن است كه جدايى از دانايان و سرگرم شدن به فتنه جويان زمينه ساز چنين عرصه اى است.

كتابنامه

ـ اصول التفسير و قواعده، شيخ خالد عبدالرحمن العك، سوم دمشق: دار النقاش، 1414ق.
ـ بحار الانوار، علامه محمد باقر مجلسى، دوم، بيروت: دار احياء التراث العربى، 1403ق.
ـ التحقيق فى كلمات القرآن الكريم، حسن مصطفوى، اول، تهران: وزارت ارشاد اسلامى، 1365ش.
ـ تفسير ابن كثير، الامام المحدث ابن كثير، تحقيق محمد ابراهيم النباء، اول، بيروت: دار ابن حزم، 1419ق.
ـ تفسير تسنيم، عبداللّه جوادى آملى، اول، قم: نشر اسرا، 1378ش.
ـ التفسير و المفسرون، دكتر محمد حسين ذهبى، دوم، بى جا: دارالكتب الحديثة، 1396ق.
ـ تفسير و مفسران، فارسى، محمد هادى معرفت، اول، قم: مؤسسه فرهنگى تمهيد، 1380ش.
ـ ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، شيخ صدوق، محمد بن على بن الحسين بن بابويه، ترجمه و تحقيق: على اكبر غفارى، دهم، تهران: نشر صدوق، 1367ش.
ـ درالمنثور فى التفسير المأثور، جلال الدين عبدالرحمن بن ابى بكر سيوطى، اول، بيروت: دارالكتب العلميه، 1411ق.
ـ رجال الطوسى، ابى جعفر محمد بن الحسن الطوسى، تحقيق: جواد قيومى، اول، قم: دفتر انتشارات اسلامى، 1415ق.
ـ رجال النجاشى، ابوالعباس احمد بن على ابن عباس نجاشى، قم: مكتبة داورى، بى تا.
ـ روش ها و گرايش هاى تفسيرى، حسين علوى مهر، اول، تهران: اسوه، 1381ش.
ـ روش هاى تفسير قرآن، سيد رضا مؤدب، اول، قم: دانشگاه قم: 1385ش.
ـ سنن ابن داود، سليمان بن اشعث سجستانى، محمد ناصرالدين البانى، اول، كويت، 1423ق.