چنين تبيين و تفسيرى از پديده حلقه مشترك كه آن را نتيجه جعل سندها مى انگارد، چندين اشكال اساسى دارد: نخست آن كه اين گونه جعل صرفا فرضى است. قطعا مواردى هست كه اثبات مى كنند گاهى اوقات جعل إسناد روى داده، امّا هيچ دليلى وجود ندارد كه نشان دهد روند عمومى پيدايش إسناد جعل روش مند بوده است. دوم اين كه فرض جعل بويژه در بحث ما، يعنى در سلسله أسانيدى كه قبلاً شرح داديم، بسيار تصّنعى مى نمايد، زيرا مطابق اين نظريه، شمار زيادى از راويان و مدوّنان روايت بايد شيوه دقيقا يكسانى در جعل سند به كار گرفته باشند، حال آن كه به لحاظ نظرى، استفاده از روش هاى ديگر نيز ممكن بوده است. سومين و مهم ترين دليل اين است كه بررسى تطبيقى متون تمام أسانيد و طرُق ^۱ نشان از ارتباطى دقيق ميان متن و إسناد روايات مى دهد. متن ها را مى توان بر اساس محتواى مشابه شان در گروه هايى دسته بندى كرد. هر گروه با توجه به برخى خصوصيات از گروه ديگر متفاوت است. اين پديده منحصر به مجموعه رواياتى نيست كه در بالا توضيح داديم، بلكه در بسيارى ازاحاديث مى توان آن را مشاهده كرد. ^۲ اين امر در مورد نسخه هاى خطى نيز كاربرد دارد كه غالبا اين نسخه ها را بر اساس تعلق به شاخه هاى مختلف، طبقه بندى مى كنند. نكته شايان توجه در روايات مورد بحث ما اين است كه دسته هاى مختلف متون با گروه هاى مختلف إسناد هماهنگى دارند: منظّما يك دسته گروه متن ابراهيم بن سعد است؛ دسته ديگر گروه متن يونس تا آخر، كه ويژگى هاى هريك با ديگرى متفاوت است. ^۳
هماهنگى نزديك ميان متن و أسانيد اين نظر را تقويت مى كند كه حلقه مشترك نتيجه روند